,,Labilność dusz'' Short story 4/

Przejrzała się w lusterku poprawiając włosy i malując usta. Dochodziła dziesiąta. Rafał z pewnością był w domu i na nią czeka. Żołądek podszedł do gardła. Drżały dłonie, choć za wszelką cenę chciała uśmiechem zamaskować zdenerwowanie. Nie sądziła, że jedna noc zmieni, aż tyle w jej niby poukładanym życiu. Nie przewidziała konsekwencji, jakie wynikną po przespaniu się z Markiem. Z Mężem nie mogła zajść w ciążę, mimo, że oboje byli zdrowi.

                                                      ***

Dwa miesiące od bankietu wróciła z pracy i najciszej jak potrafiła udała się do łazienki. 
W szlafroku i z ręcznikiem na głowie zjawiła się w kuchni biorąc z koszyka brzoskwinie i wgryzając w jej soczysty miąższ. Spojrzała na męża i mały kawałek owocu omal nie stanął jej w przełyku.

Z zasępionym wyrazem twarzy pochylał się nad dębowym stołem i podniósł głowę usłyszawszy szum w holu,stukot szpilek o drewniane panele i słynne, Hej, wróciłam’’ albo, Jadłeś?’’,Jak w pracy?’’. Rozmowy ledwo się kleiły , w sypialni stała się chłodniejsza i nieobecna. Wierzył, że dziecko ich na nowo zbliży. Niestety po ujrzeniu zdjęć jedyne, co do niej czuł to wstręt, obrzydzenie, wściekłość.

- Masz mi coś do powiedzenia?

Zaciskał dłonie na blacie stołu, a parę blond loków opadło mu na czoło. Przestraszona nie drgnęła. Wzrok kobiety zatrzymał się na rozsypanych fotografiach. Przełknęła ślinę.

- Bankiet skończył się o czwartej nad ranem i wynajęłam pokój w hotelu nie chcąc wracać po ciemku- wymyśliła na miejscu.

- Dzisiaj znów późno wracasz. Należy mi się chyba jakieś wyjaśnienie.

- Rafał…- dotknęła jego twarzy.

Zacisnął ręce na jej nadgarstkach i spojrzał hardo w oczy. Pod jej powiekami zbierały się łzy.

- Zdradziłaś mnie- wysyczał. – Ze swoim szefem, z którym mówiłaś, że nic cię nie łączy. Tak bardzo mnie kochałaś…

Wyrzuty sumienia niezmiennie od dwóch miesięcy gryzły niczym wściekły rój os. Nastała grobowa cisza. Łzy piekły pod powiekami. Pogrążona w zadumie wspominała, każdą chwilę spędzoną w jego towarzystwie. Słowa, kiedy w siebie nie wierzyła. Opisywała w pamiętniku najcenniejsze momenty. To coś więcej niż pożądanie. Na początku ich stosunki można uznać za poprawne i dopiero z czasem się ociepliły.

Rafał z nienawiścią i pogardą omiótł jej sylwetkę i uderzył w pięścią w stół. Dwa zdjęcia spadły. Podniosła je i serce boleśnie zakuło. Złoży pozew rozwodowy tego była pewna.

- Nic nie powiesz?- Zapytał ostro. – Nadal mnie kochasz?

- Rafał on mnie uwiódł.

- I biedna nie umiałaś się bronić?- Zaśmiał się sarkastycznie. – Masz mnie za durnia?!

- Wypiłam za dużo i… stało się. Nie planowałam… Czułam się jak w potrzasku on… -przerwała nie hamując już łez.

- Kochałaś się ze mną myśląc o nim?- Wzrokiem przeszywał ją na wskroś.

Zimny pot spłynął jej między łopatkami. Poczuła się obnażona. Po nocy i poranku z Markiem dotyk męża wywoływał w niej nieprzyjemne uczucia. Nie potrafiła tego nazwać. Ale coś ewidentnie się zmieniło. Przechodzili kryzys i stojąc przed nim wiedziała już, że to koniec. Małżeństwo  mogła jedynie nazwać przywiązaniem, strachem przed samotnością, chęcią stworzenia rodziny.

- Nie mogę na ciebie patrzeć- rzucił z obrzydzeniem. – Ten dzieciak to jego, prawda?

Zdumiona otworzyła usta.

- Skąd wiem pewnie zapytasz. Znalazłem w łazience test ciążowy.

- Dziecko jest… twoje- powiedziała bez przekonania.

Zmrużył gniewnie oczy.

- To na pewno nie jest moje dziecko- odrzekł zaciskając dłonie w pięści.

- Rafał, co ty pieprzysz? O czymś nie wiem?

- Z medycznego punktu widzenia możemy mieć dzieci, ale tyle prób i … spuściłaś się z nim jak dziwka.

- Rafał…

- Rzygać mi się chcę na twój widok- warknął. – Głupia szmata. Jak wrócę ma cię tu nie być. Spakuj swoje rzeczy i wynoś się z naszego… mojego mieszkania.

Poszedł do lodówki. Podbiegła do niego. Odepchnął ją od siebie. Oparła się o ścianę szlochając.

- Rafał nie opuszczaj mnie… błagam – upadła kolanami na podłogę.

- Nie rób z siebie ofiary. Wstawaj i nie zgrywaj pokrzywdzonej przez los- głos blondyna przesiąknięty był jadem.

- Wybacz mi…

Spojrzał na nią z politowaniem.

Wściekły zabrał kurtkę i zgarnął kluczyki. Zastąpiła mu drogę.

- Odsuń się – rozkazał.

- Nie. Rafał przepraszam. Obiecuję, że zwolnię się z pracy. Wyjedziemy. Nigdy już nie spotkam się z Dobrzańskim. Zapomnimy o tym i razem wychowamy …nasze...

- I będziemy udawać cudowną rodzinkę?- Spytał z ironią. – A bękart będzie mi przypominał o twojej zdradzie.

Policzki pokryły się czerwienią ze wstydu. Urywki z miłosnych uniesień stanęły jej przed oczami i obraz noworodka o hebanowych włosach. Wzdrygnęła się.

Przesunął ją i trzasnął drzwiami. Wybiegła w strugach deszczu. Ruszył z zawrotną prędkością, aż do zakrętu i drzewa na którym zatrzymało się auto ,a on stracił przytomność i parę minut nie żył.

Dalszy ciąg zasnuty był mgłą. Wszystko się potoczyło błyskawicznie. Nie potrzebowali rozwodu, żeby się rozstać. Nie pamiętała skąd wziął się tam Marek i zgarnął ją w swe ramiona tłumacząc, że nie stało to się z jej winy. Zaopiekował się nią i towarzyszył w najsmutniejszym dniu. Gdy składała wieniec na grobie męża. Ukrywała ciążę, mimo, że zostali sąsiadami.

                                            ***

Violettę zamurowało i udławiła się niemal pomidorem dostrzegając w windzie mężczyznę. Otaksował ją wzrokiem od góry do dołu zatrzymując się dłuższą chwilkę na biuście. Blond loki opadały jej swobodnie na ramiona, a dopasowane fioletowe spodnie podkreślały figurę modelki. Mężczyzna miał lekko przystrzyżone po bokach  jasne włosy, a oczy ukryte za ciemnymi, markowymi okularami. W dobrze skrojonym garniturze i białych spodniach wyglądał jak gwiazdor filmowy. Violetta przyglądała mu się z zachwytem.

- Pan do nas?- Wypaliła bez zastanowienia.

- Nie bardzo rozumiem- odrzekł z południowym akcentem. – Polka?

- Violetta Kubasińska przez V i dwa T- przestawiła się wyciągając dłoń.

- Nick Mckay -Ucałował ją i uśmiechnął się odsłaniając garnitur śnieżnobiałych zębów. – Gdzie znajdę gabinet Marka?- Zapytał blondynkę.

- Chętnie pana zaprowadzę- Violetta śmiało ruszyła przed siebie.

- Pani jego dziewczyna?- Spytał łamaną polszczyzną.

- Ja? Nie – zaśmiała się. – Wolę blondynów- dodała spoglądając na Nicka.

Mckay’owi wpadła w oko blondynka, ale inteligencja niestety nie szła w parze z urodą. Dobrzańskiego nie było, więc przyszło mu spędzić półgodziny w towarzystwie nierozgarniętej dziewczyny gadającej nieustannie o bzdurach i przede wszystkim sobie. Kawa nie nadawała się do picia, a ciastka do niej były strasznie twarde i niejadalne. Poprawiała bez przerwy bluzkę i zagadywała go. Na moment wpadła Paula, lecz śpieszyła się i Viola nie zamieniła z nią ani słowa.

Rozdrażniony Nick opuścił siedzibę firmy nim pojawił się w niej prezes. Uważał swój czas za niezwykle cenny, a tym bardziej nie miał ochoty podpisywać nic z nieodpowiedzialnymi ludźmi. Nietraktującymi go poważnie jak przystało na biznesmenów. Postanowił zjawić się o tej samej porze jutro dając ostatnią szansę Markowi. Mieli nawiązać współpracę.  

Pshemko intensywnie pracował nad nową kolekcją, a Iza odliczała powoli czas do świąt Bożego Narodzenia. W firmie, każdy miał dzielić się opłatkiem i wręczyć sobie drobny upominek. Polubiła panią dyrektor finansowej i niestety zabraknie jej w tym dniu. Ponieważ z nieznanych przyczyn odeszła z pracy. Słyszała o romansie z młodym Dobrzańskim ,ale trudno było jej uwierzyć ,że coś ich łączy. 
Od nowego roku miał zastąpić ją ktoś zastąpić. Dobrzański denerwował się na, każda wzmiankę o Uli. Plotki ucichły i wszystko wracało do normy oprócz jednego. Marek stał się niepunktualny, nieobecny i roztargniony, a przy tym do tyłu z pracą. Przed oczy wypływał mu obraz Uli i ogarniała go wściekłość.

Marek prowadził właśnie telekonferencje, gdy wbiegła zdyszana Violetta z mega pilną sprawą. Ręką dał jej znak, żeby wyszła. Została chcąc dowiedzieć się czegoś więcej. Bez słowa wyprosił ją zatrzaskując drzwi i przekręcając klucz, aby nikt mu nie przeszkodził.

Po odłożeniu telefonu odchylił się na fotelu i wziął w dłoń papiery do podpisania. Oświeciło go i odtworzył laptopa pisząc do Urszuli pożegnalny mail. Skreślił ją całkowicie i postanowił po urodzeniu się dziecka zrobić testy DNA i iść do sądu ustalając dzień odwiedzić i kwestie alimentów. Z Ulą nie chciał już rozmawiać.

Postanowił sztywno trzymać się zasad i nie ulec jak głupiec znów jej pięknym niebieskim oczom i kuszącemu, ponętnemu ciału ani dać się omotać czułym słówkom. Stanowiła jasny kontakt na tle innych jego byłych. Zdaniem mężczyzny była jedyną w swoim rodzaju. Kimś wyjątkowym. Niestety złamała mu serce. Rozwiała wizję o szczęśliwej przyszłości. Zdobył jej adres i udał się do mieszkania, w którym zastał półnagiego mężczyzny, który podał się za jej chłopaka. Uwierzył, że ułożyła sobie życie z kimś innym i bardzo szybko pocieszyła się po śmierci męża.

,Koniecznie musimy się spotkać i porozmawiać. Błagam ,odpisz . Ula. - otrzymał wiadomość .
,,Niepokoję się. Co się stało? Bądź ze mną szczery. Nie kończmy w ten sposób naszej ,,znajomości''. Jestem w Karpaczu. Wracam pięć dni przed wigilią. Spotkajmy się i porozmawiajmy. To ważne. Podaj miejsce i czas ,a zjawię się tam. Ps. Uważaj na siebie.Dopisała emotikona z uśmiechniętą buźką. 
Odłożył telefon i zanurzył się we wspomnieniach i rozmyślał.
Może to chłopak jej kumpeli? Czemu miałaby kłamać? 
Złość mu powoli przechodziła teraz zawładnęło nim uczucie pustki i osamotnienia.Wieczorem będąc już w domu napisał do niej krótkiego esemes'a.

,,Dbaj o siebie. Mam nadzieję ,że czujesz się dobrze i dziecko również. Kocham was.💖💖.
Z uśmiechem na ustach zalogowała się do poczty i odpisała mu po chwili. 
,,Z dzieckiem w porządku. Świeże powietrze ,śpiew ptaków ,góry  pozytywnie wpływa na moje zdrowie. A ty jesteś w Warszawie?
Oczekując na wiadomość nerwowo stukała w blat małego stolika.  
Od : Marek
Do : Ula
Tak. Praca ,praca i jeszcze raz praca. Na dwa dni jadę do Szwecji. Żałuję ,że odeszłaś z firmy. Miałbym cię tuż obok. 
Od : Ula
Do : Marek 
Nie zaczynaj. Nie proś ,abym wróciła do Febo- Dobrzański. To skończony etap. Nie zmienię zdania. Niedługo zostanę mamą i muszę zająć się dzieckiem. Nie pozwolę Ci  zabrać maleństwa. Do Szwecji przypadkiem nie wyjechali twoi rodzice?
Potarł kark i przysunął fotel bliżej biurka. 
Od: Marek
Do :Ula
Rodzice pojechali naładować akumulatory i wrócić z nową energią do Polski. Nie obawiaj się. Nie odbiorę ci dziecka. Chcę być obecny w waszym życiu. Tylko tyle. Przepraszam muszę iść do pracowni Pshemko. 
Od :Ula
Do : Marek
Okej. Nie pracuj za dużo. Przesyłam pozdrowienia z gór. Pa. 
Zatrzasnęła klapę laptopa i weszła do pensjonatu ,w którym pracowała przyjaciółka z poprawczaka. Wypuścili ją i wróciła do domu dziecka. Hanka nawiązała nić porozumienia z Ulą. Hania nie brała ,ale poznała chłopaka ,który podrzucił jej kryształ i amfę.Nie znała jego problemów z narkotykami.Trafił do placówki ,gdy matka zapiła się na śmierć ,a ojciec zwiał. Ula , Hanka i Remik postanowili uciec z tego okrutnego miejsca w środku nocy. Przedostali się za mury sierocińca ,ale zatrzymała ich policja. Przeszukali plecak Hani i Remika . Zatrzymali ich ,a Uli udało się uciec.Niestety wróciła na drugi dzień i dostała solidną karę. Z czasem i Hania zjawiła się w pokoju z który dzieliła z Urszulą. Jako nieliczna mówiła do niej po prostu Ula ,a inni ,,Ursi lub ,,Ursula '' z dziwnym akcentem. Dzięki pewnym ludziom i Hani nauczyła się mówić poprawną polszczyzną. Rodzice mówili w dwóch językach. Po uzyskaniu pełnoletności dużo pracowała ,żeby zarobić na studia w Warszawie.

                             ***
Podczas pobytu w górach ,który trwał prawie trzy tygodnie zarobiła niezbyt dużo pomagając w pensjonacie. Całymi dniami siedziała w rachunkach ,cyferkach i podliczając zyski. Hania prosiła ,żeby została dłużej ,ale odmówiła. Kupiła w górach śliczny kombinezon z kapturem i dwie pary śpioszków. Niestety pokoiku ,nie wspominając o innych potrzebnych mebelkach ,akcesoriach ,ubrankach nie miała. Nie stać ją było na ich kupno.Lekarz na jednej z wizyt martwił się stanem płodu. Powiedział jej dokładnie ,o co chodzi i przestraszyła się nie na żarty. Z nałogiem tytoniowym zerwać jednak nie potrafiła ,choć i tak mocno ograniczyła. Na następnej wizycie było nieco lepiej. Cudem uniknęła ataku astmy . Ostatni atak miała w wieku dwunastu-trzynastu lat. 

Na zaśnieżonym podjeździe zauważyła samochód Dobrzańskiego. W duchu dziękowała, że go zastała w domu. Popchnęła leciutko furtkę i rozejrzała się i z ciężko bijącym sercem udała się pod numer jego mieszkania. Zapukała leciutko, ale nikt nie otworzył. Nacisnęła klamkę i rozpięła niedający już ciepła płaszcz tak samo jak buty. Nie założyła czapki i miała mokre od topniejącego śniegu włosy. Pogładziła czule brzuch. Dziecko było bardzo ruchliwe i ciągle kopało. Nic dziwnego przecież od wczoraj nic nie miała w ustach. Z Sarą nie dogadywała się i mieszkało się jej u niej fatalnie.Z korytarza wyłoniła się drobna ,kobieca postać. 
- Kim pani jest?
- A pani?- zwróciła się do niej nieznajoma zawiązując szczelnie sięgający do kolan  ,czarny szlafrok. 
- Znajoma Marka- odparła Ula.- Bardzo bliska- dodała. 
- Dziewczyna czy była kochanka?- zapytała taksując ją wzrokiem. - Chcesz powiadomić go ,że zostanie tatusiem? Nie uważasz ,że trochę późno. A może on wie i wpadłaś w odwiedziny...wybacz ,ale nie mogę cię wpuścić. Kazał mi nikomu nie otwierać. 
- Nie przyszłam w nic go wrabiać tylko z nim porozmawiać. Poza tym posłuchaj mała kukło. Nie mieszaj się w sprawy dorosłych. Masz chociaż  dowód?
- Spoko, mamuśko. Nie mam piętnastu lat. Troszkę więcej i nie łapie facetów na dzidziusia- mówiła przesłodzonym głosem.- Kurewek do domu też nie wpuszczam.  
W Uli się zagotowało. 
- Zastałam go czy nie- warknęła. 
- Śpi.
- To ja nie będę przeszkadzać- powiedziała Ula stłumionym głosem i wyszła czym prędzej z mieszkania Dobrzańskiego. 
- Przekazać ,że  byłaś?- dobiegł ją głos dziewczyny. 
- Nie!- odkrzyknęła Urszula. 
,,Łajdak''- pomyślała. Pieprzony casanova. 

                                  *****

W zaciszu domu przeglądała wielką księgę imion. Popijała kakao i w puchowych skarpetach ( zawsze marzły jej stopy) wertowała kartki. Dom należał do Sary, która wyjechała z Igorem na mazury, aż na dwa tygodnie zostawiając Uli całe mieszkanie do dyspozycji. Potem musiała znaleźć sobie nowe lokum. Zwłaszcza, że za dwa miesiące będzie mamą.

Konrad – zastanawiała się głośno. – Bruno? Kojarzy mi się z psem sąsiadki. Mieszko? Ohydne. Leon, Ursyn, Tymon? Też chyba nie. Adam? Zbyt pospolite i przez niego zgrzeszyła Ewelina, nie Ewa. Czy jakoś tak? Pomyliłam chyba.

Przetarła zmęczone oczy i odłożyła książkę, żeby pójść po jakąś przekąskę. Niestety zapomniała zrobić zakupy. Miała straszną ochotę na papierosa od rana. W końcu nie wytrzymała. Ręce jej drżały, gdy odpalała fajkę i zaciągnęła się z lubością dymem, czując nagłe kopnięcie. Zadzwonił dzwonek. Zgasiła pośpiesznie papierosa i włożyła do ust miętowego cukierka otwierając drzwi.

Cholera, co on tu robi?

- Cześć-przywitał się muskając jej policzek. Uciekła spojrzeniem w bok i stała nieruchoma zaskoczona jego wizytą.

- Zrobiłem zakupy, mogę wejść?- Zapytał z cichą nadzieją, że się zgodzi.

Uśmiechnęła się niemal niezauważalnie.

- Jasne- mruknęła i wpuściła go do środka.

- Gdzie to zanieść?- Dopytywał, a ona zerknęła na siatki w rekach bruneta.

- Na stole w kuchni- odparła i kazała mu iść za nią. – Kawy?- Zaproponowała.

- Na kawę za późno, więc niech będzie herbata- odpowiedział przysiadając na krześle i lustrując dyskretnie pomieszczenie. – Musiałem przyjść, ujrzeć cię – zaczął.

- Czego chcesz?

- Musimy porozmawiać- powiedział bez ogródek. – O naszym dziecku.

Zatkało ją, a język utknął w gardle.

- Ula?

-Kto powiedział…- wzięła kilka wdechów. – Nie mam pewności czy…

- Zaopiekuję się wami tylko mi pozwól i nie ważne czyje ,bo cię...
-Przestań kłamać- weszła we słowo. - Nie wierzę ci. 
A tak bardzo chciałabym... 
           _______________________

Ps. Ciąg dalszy przebiegu spotkania i rozmowy w następnej części. Pozdrawiam ❤.