,,Labilność dusz'' Short story 5/11

- Nie wstyd ci?- pytanie Uli wyrwało go z letargu. – Przyłazić tu i chrzanić o miłości?!- podniosła głos o oktawę. Tłumiona złość przeradzała się stopniowo w nienawiść. Czułym gestem dotknął jej dłoni. Odsunęła się ze wstrętem. Marek skupił się na jej twarzy  ,sposobie układania ust na oczach z których wyczytał gniew i udawaną nienawiść . Nie popuszczał do siebie myśli ,że Ula nie chcę go w swoim i ich dziecka życiu. Była ostatnią z którą się kochał. Bycie z inną nie wchodziło w grę. Raz udał się do klubu za namową Sebastiana. Skończyło się na paru trunkach , późnym powrocie do domu ,a następnego dnia  mocnym kacu i asystentce nie wnikającej w jego osobiste sprawy ,ale stanowczo niepopierająca luzackiego podejścia do życia. Zatrudnił ją ze względu na wysokie kwalifikacje i doświadczenie. Mężatka i matka jedynaka ,który niedawno skończył jedenaście lat. Z poprzedniej pracy ją zwolniono ,a na jej miejsce zatrudniono 
 dziewczynę świeżo po studiach zaś Marek postawił na kompetencje nie wiek czy wygląd jak bywało to za czasów ,gdy był z Pauliną . Nie wiedział jednak ,że przeszłość będzie go prześladować może nawet do końca życia. Bezmyślność odwróciła się przeciwko niemu. Nie wiedział jak wyznać prawdę Uli i czy to nie zniszczy całkowicie ich relacji. 

Na tą rozmowę przyjdzie jeszcze czas. Po porodzie. 

Sprawa obcego mężczyzny w mieszkaniu Uli nie dawała Markowi  spokoju.

- Ten facet. Kim on jest?

- Jaki facet?

- W twoim mieszkaniu- dodał ostrym tonem. – Twój chłopak?   Nie wierzę, że jesteś z nim- pokręcił głową .

Jaki mój chłopak?

- Z nikim nie jestem. Może zastałeś Igora. Przegania ,każdego nieznajomego i nieznajomą. Tysiąc razy krytykowałam jego strój ,bo chodzi wciąż w samych gaciach. Nie wiem jak Sara z nim wytrzymuje. Jakbym miała dokąd pójść...Zresztą  kto by zechciał być z ciężarną? Nawet do pracy nie chcą przyjąć- poskarżyła się mu. - Odsyłają z kwitkiem. A jeśli nawet z kimś będę ,to ty jesteś ostatnią osobą ,która mogłaby robić mi wyrzuty. Ja nie wnikam z kim ty...- zacisnęła mocno wargi starając się zapanować nad emocjami. 

Gdyby za morderstwo nie groziło  więzienie ...zabijałabym tą chudą szkapę w jego mieszkaniu. Na samą myśl o niej i nim  skręca mnie w środku. 

 - Ponoć  mnie kochałaś …- ciągnął dalej. – Marzyłaś o dziecku ze mną.

- Nic takiego nie powiedziałam!- Uniosła się. – Nie obiecywałam, nie dawałam nadziei, a tym bardziej nie chciałam mieć z tobą dziecka.

- Nie?

Przysiadła na krześle naprzeciw mężczyzny.

- Owszem dawałaś dużo mówiłaś w nocy- przykrył swoją dłonią jej dłoń.- Po odejściu z firmy nie dawałaś nam szans ,a później ty wyjechałaś ,a ja pojechałem do Londynu. 

- Z mojej winy Rafał nie żyje. Zabił się ,bo nie zatrzymałam… nie schowałam kluczyków i...- wymamrotała. – Dowiedział się o zdradzie ze zdjęć, a ja głupia potwierdziłam. Skłamałam, że uwiodłeś mnie, ale …pragnęłam tego tak samo jak ty. Zgubna namiętność zaślepiła nas.

 Nigdy się to nie powtó… - zawiesiła głos ocierając zabłąkaną łzę na policzku. - Teraz niech ona ...

- Jaka ona? Nie ma żadnej innej. Przysięgam- patrzył jej prosto w oczy.   

Wyrwała dłoń spod jego ręki i wstała. Nie wierzyła mu. 

- Ula- szepnął stając za nią. – kotku…

- Marek, przestań- rzekła oburzona odwracając się i z jej oczu bił chłód.

- Zdrowo się nie odżywiasz ,wyglądasz na zmęczoną. Sypiasz w ogóle? Chodzisz do lekarza?  Zażywasz witaminy? Urządziłaś pokój dla dziecka? Byłem  przedwczoraj i  wczoraj ,ale cię nie było. Wcześniej nie mogłem. 

- No ,jasne- mruknęła wściekła. 

Wolę nie wiedzieć czym byłeś tak, a raczej kim.  

- Odpowiadając na twoje pytanie dwa tygodnie byłam w Karpaczu i miałam ochotę nigdy nie...wracać.

- Dlaczego?

- Dobrze wiesz- syknęła. 

- Dlaczego palisz?- zmienił temat. 

Nie palę – zaprzeczyła urażona. – Sebastian ci powiedział?

- Sebastian?

- Spotkałam go tuż po twoim powrocie z Londynu. Odsypiałeś podróż, potem również spałeś  i nie chciałam przeszkadzać- powiedziała próbując zapanować nad łzami. – Myślałam, że wiesz. Prosiłam, abyś do mnie zadzwonił. Marek ja nie chcę wrobić cię w ojcostwo. Naprawdę nie wiem, czyje ono jest- przyznała ze wstydem. – Nie kocham Rafała- odparła z nutą szczerości. – Kocham wyłącznie dziecko- położyła dłoń na okrągłym ,wielkim  brzuchu.

- Mogę?- Zapytał niepewnie.

- Ani się waż- rzekła gniewnie.

- Proszę 

- No ,dobrze.

 

- Maluszku dajesz mamie odpocząć?- przemówił czule do Uli brzucha i pocałował go. - Mamusia i tatuś nie mogą się ciebie doczekać.

- Przestań! - strąciła jego dłonie .

Rozczarowany z powrotem zajął miejsce przy stole.

- Dziewczynka?

- Nie ,chłopiec. 

Postawiła przed nim cukiernice i ciastka znalezione w szafce. Przesypała je z pudełka na malutki talerzyk. Czuła się niekomfortowo siedząc przy stole z Markiem ,który bacznie się jej przyglądał. Oczy napełniły się łzami. Uległa chwili słabości. Nie potrafiła sobie wybaczyć i jeszcze ta ciąża.

Niech małe jest Rafała. On przynajmniej nie sprowadzał ladacznic do domu. Kochał mnie ,a ja jak skończona idiotka poszłam do łóżka ze zwykłym playboyem.

- Prosiłaś mnie o rozmowę zaznaczając, że to bardzo ważne- zaczął mieszać łyżeczką w szklance i nie odrywając szarych oczu od twarzy Uli.- szczerze mówiąc ja też przyszedłem poważnie porozmawiać o nas. Naszej przyszłości i dziecku.

- Nie ,nie ! Ja nie chcę nic od ciebie. Nie dotykaj mnie więcej i wynoś się !

- Ula ,uspokój się. Nie wolno ci...

- Nienawidzę cię! - wrzeszczała jak opętana uderzając go w klatkę piersiową. Łzy kapały jej z brody na ubranie.

- Nie zostawię cię w takim stanie- wyszeptał.

Skrzywiła się i zaczerpnęła mocno powietrza. – Proszę ,idź- błagała ze spuszczoną głową. – Przestańmy udawać.

- Ula ja nie przyszedłem tu ,aby wybierać na tobie jakąś presję czy wprawić cię w zakłopotanie i zdenerwować. Nie chodzi mi wyłącznie o dziecko.

- Więc o co?- udała ,że nie wie.

- Ciebie.

- Nie chcę tego słuchać- syknęła rozzłoszczona . – Opuszczasz mieszkanie albo zadzwonię na policję- zagroziła.

Stojąc na progu spojrzał na jej zaczerwienioną twarz. Zatrzasnęła błyskawicznie drzwi i przekręciła zamek w drzwiach.

                                                  ****

- Poproś wszystkich do sali konferencyjnej ,za pięć minut- oznajmił zatrzymując się przy biurku asystentki.

- W porządku. Coś jeszcze?- zapytała kobieta odrywając wzrok od monitora komputera.

- Napiłbym się kawy.

- To wszystko?- chciała się upewnić. – Sprawdź czy konferencyjna jest wolna i czy mój ojciec jest w firmie.

- Oczywiście- odrzekła uprzejmie.

- Violetty jeszcze nie ma?- zerknął na puste biurko sekretarki.
 Który to już dzień?- usiłował sobie przypomnieć. 

- Dziś jej nie będzie. Dzwoniła wczoraj mówiąc ,że jest chora.

- Niemożliwe. Sebastian wczoraj się z nią umówił. 

- No ,dobra. Poszła na jakiś zabieg. Nie wiem ,co chodzi- odpowiedziała beznamiętnie brunetka. – Powiększania czegoś chyba- dodała niepewnie.

- Aha- mruknął Dobrzański i zniknął za drzwiami gabinetu.

Aleks zdecydował się chwilowy powrót do Polski. To on poprosił Marka o zebranie w ważnej sprawie objaśniając prezesowi ,że chodzi o sprzedaż połowy swoich udziałów ponieważ chce całkowicie wycofać się z firmy i na stałe przenieść się do Mediolanu ,gdzie zdążył już otworzyć filię i  miał prowadzić ją wraz z  Rozalią . Wkrótce mieli się pobrać i udać w podróż poślubną do Tanzanii. Helena i Krzysztof wymieni spojrzenia ,gdy przed nimi stanęła w granatowej sukience średniej długości z wycięciem na dekolcie w kształcie ,,V’’ i z finezyjnie upiętym blond kokiem. Parę męskich oczu obejrzało się za nią podziwiając jej sylwetkę i sposób poruszania się . Szła obok Aleksandra Febo z słodkim uśmiechem przyklejonym na ustach ,a jego ciemne oczy  wpatrzone były w nią.

-  Krzysztofie ,Heleno- zwrócił się oficjalnym tonem do rodziców Marka i zrobił pauzę. – Poznajcie moją narzeczoną Rozalię Jagodzińską- spojrzał na blondynkę. Kobieta obecnie mieszkała we Włoszech gdzie jej wujostwo ,ale wychowała się w Polsce . W Warszawie była ostatni raz trzy lata temu. Siostra nadal mieszkała z rodzicami w Szczecinie i studiowała pedagogikę. Dzieliła ich spora różnica wieku.

- Miło nam panią poznać- powiedzieli zgodnie seniorzy Dobrzańscy.

- Proszę mi mówić po imieniu.

- Dobrze- uśmiechnęła się ciepło Helena.

Dziewczyna zrobiła na niej dobre wrażenie. Skromna ,ładna i miła. Aleks nigdy nie związałby się z głupią ,zwykłą dziewczyną. Musiała mieć bystry umysł i czymś ująć mężczyznę. Miał jednak słabość do blondynek w przeciwieństwie do Marka.

Podczas omawiania bieżących spraw firmy Marek był myślami przy Uli i nienarodzonym dziecku. Zastanawiał się jak ją do siebie przekonać.

- Marco, słyszałeś ,co powiedział Aleks?- spytała Paulina brutalnie sprowadzając go na ziemię.

- Co ,co?

- Pytałam czy słyszałeś o czym mówił ,Aleks- powtórzyła. – Powiem ci. O raporcie .

- Jakim raporcie?- zdziwił się Marek.

- Sporządzonym przez twoją asystentkę. Wyniki sprzedaży  są bardzo dobre. Zaoszczędziliśmy ...- zaczął Febo ,a młody Dobrzański znów odpłynął daleko myślami. 
- Możemy zrobić przerwę?
- Nie ,kontynuujmy- zadecydował Krzysztof. 
 Sprzedaż internetowa dla przyszłych matek i wyprzedaż starych kolekcji okazały się strzałem w dziesiątkę. Pshemko miał mnóstwo pomysłów i liczył ,że nowa kolekcja spotka się ze sporym entuzjazmem. 

Rozalia siedzi cicho uważnie słuchając narzeczonego następnie opuszcza salę i swe kroki kieruje do socjalnego ,gdzie zastaję dziewczynę przykładającą do warg woreczek z lodem.

W konferencyjnej nadal toczyły się rozmowy o sprawach firmy. Kubasińska ledwo mogła coś przełknąć po botoksie ust. Nie wspominając o sporych  problemach z mówieniem.

                                      ****

 

Od dwóch tygodni chodziła załamana ,osowiała z zapuchniętymi od płaczu oczami i w rozciągniętym swetrze. Poruszać się było jej coraz ciężej. Schodziła tylko na dół po bułki i mleko . Jadła wyłącznie ze względu na dziecko. Oglądała poradniki dla przyszłych i młodych mam. Sara przyniosła jej z biblioteki parę książek o macierzyństwie i ćwiczeniach w ciąży.

Popielniczka stała na małym kawowym stoliku. Sięgała po papierosa tylko w krytycznych momentach.

Pstryknęła zapalniczka i zapaliła fajkę ,ale znów przerwał jej dzwonek do drzwi.

 - Ula ,otwórz!- zawołał z determinacją w głosie. – Jedzenie wystygnie.

- Nie jestem głodna!- odkrzyknęła.

- Ulka bądź człowiekiem – marudził kręcąc się po klatce schodowej.

- Jestem i idź do domu Anie koczujesz tu od tygodnia. Nie rozumiesz ,że chcę abyś zniknął? Zostawił mnie w spokoju. Denerwujesz mnie!

- Uluś ,błagam nie każ mi tu stać w nieskończoność. Kurczak nam wystygnie . Mam też bardzo dobrą sałatkę. Ula ,kocham cię i nie dam się spławić jak poprzednio. Nie odbierasz ode mnie telefonu ani nie odpisujesz na smsy . W firmie też się nie zjawiłaś ,a ja zamartwiam się całymi dniami. Myślę o naszej przyszłości- rzucał z siebie słowa niczym z karabinu maszynowego.

- Spieprzaj stąd!

- Ula…

- Zamknij się i iść w cholerę!

- Chcę cię zobaczyć – wyjąkał żałośnie. – Ulka , kocham cię. I będę tu stał dopóki nie otworzysz.

Poirytowana poczłapała do drzwi. Nie mogła znieść jego lamentowania i próśb.

- Marek to bez sensu- odpowiedziała stojąc po drugiej stronie drzwi. Zawahała się czy mu je otworzyć.

- Z czym ten kurczak?

- Kaszą jaglaną i warzywami , lubisz?

- Uwielbiam – odrzekła czując jak napływa jej ślinka do ust. Serce wciąż biło szybciej na dźwięk jego głosu. Tęskniła za nim ,choć się do tego nie przyznała i udawała obojętną. Wypadek Rafała i ich ostatnia kłótnia zatruwała jej myśli.

- Ula ,ja tak dłużej nie potrafię- powiedział od razu nie pozwalając jej zamknąć drzwi przed nosem. Wyraz jego twarz był bardzo poważny ,a w oczach ujrzała zdecydowanie i coś jeszcze.

- Nie mamy sobie nic do powiedzenia- rzuciła chłodno ,a serce mówiło ,,On cię kocha daj mu szansę ,a rozum dopiero parę miesięcy temu odbył się pogrzeb Rafała''.

- To dla ciebie- podał jej reklamówkę i uśmiechnęła się z wdzięcznością i zajrzała do środka. Wyłożyła danie na talerzyki i zrobiła herbatę.

Usiedli razem na kanapie pochłaniając posiłek w ciszy. Wymieniali między sobą uśmiechy i czułe spojrzenia.

Włączyli film ,który wydawał się Markowi nudny ,lecz perspektywa spędzenia uroczego wieczoru w towarzystwie ukochanej bardzo mu odpowiadała. Zasnęła lekko do niego przytulona. Przykrył jej nogi grubym kocem i wyłączył telewizor. Nachylił się i pocałował jej czoło następnie pogładził duży brzuszek i zaczął coś mówić konspiracyjnym szeptem. Przebudziła się i  czule pogładziła dłoń Marka ,a później  uniosła swoją dłoń do jego włosów ostrożnie jego przeczesując.

 Marek jest taki cudowny ,troskliwy i kochany...

- Przepraszam- zreflektowała się zaskoczona swą reakcją napotykając spojrzenie Dobrzańskiego.

- Kocham was- wyszeptał chcąc pocałować jej usta ,ale napotkał jej policzek.

- Mały nie rozrabiaj.

- Nie daje ci spać?- zainteresował się.

- Budzi się ,gdy ja idę spać- burknęła.

- Musisz dużo odpoczywać- odparł troskliwie . - Kiedy masz USG?

- Hm, nie pamiętam- skłamała. 

- Jak to?

- Normalnie. Wyleciało mi z pamięci. Zadzwonię jak będzie po badaniu- powiedziała zmęczona brnięciem w kolejne kłamstwa. 

- Wolałbym być tam z tobą- przyznał szczerze. - Nie uważasz ,że powinniśmy pójść tam razem?

- Porozmawiamy o tym jutro - Otworzyła szeroko drzwi i czekała ,aż mężczyzna wyjdzie nim to zrobił musnął jej usta. 

- Pa ,Ula.

                       _______________