,,Labilność dusz'' Short story 10/11

,,Krzyki, płacze, wielkie kłótnie
Mogę zrujnować wszystkie twoje plany
Różany ogród pełen kolców’’ Taylor S. ,Blank space’’.

- Spodziewam się dziecka- bąknęła pod nosem.- Dam sobie radę- dodała pośpiesznie uciekając ,gdzieś spojrzeniem. Zamigotały łzy w jej oczach. Nie chciała tracić Marka ,lecz wiedziała ,że na takie refleksje za późno.
Przespał się z cizią z klubu. Palant.

- Nie dasz !- zaprzeczył podniesionym tonem ,zreflektował się szybko.- Ula, bądź rozsądna.

-Nie krzywdź mnie ,Marek ,wycierpiałam wystarczająco. Nie rań, proszę- wyjąkała z rozpaczą. – Dzięki tobie dowiedziałam się jak smakują łzy, bo nie znałam ich smaku, wiesz?- dodała z ironią.

- Kim dla ciebie jestem? Bezdusznym człowiekiem?- zapytał zatapiając popiołowe oczy w jej niebieskich. –Jestem zazdrosny ,rozerwałbym ,każdego na strzępy ,gdyby cię dotknął. O Adamie wiem niewiele ,a ty mówisz mi ,że zrobił przelew na swojego konto za twoją zgodą- mówił poirytowany.- Uratowałaś rodzinę? Synka? A nie łatwiej zgłosić by było na policje? Powiedzieć im o wszystkim. Zakończyć te brudne sprawy. Odciąć przeszłość grubą krechą? Narażasz siebie i innych. Ile ty masz lat?

- Nic mi nie będzie- odrzekła oschło. – Nie możemy mieszkać …-przerwała i pobladła. Przełknęła ślinę przywołując delikatny uśmiech na usta. – Marek ,dlaczego? Była lepsza w łóżku? Obciągała ci?

- Ula- wykrztusił zszokowany. – Nie miałem okazji sprawdzić- powiedział zamiast ugryźć się w język. – Dajmy sobie czas- wbił w nią posępne spojrzenie.- Chyba ,że bzykałaś się z Adamem-dodał z przekąsem. –A może zakochałaś się w nim? Ponoć stara miłość nie rdzewieje.

–Adam obserwował posiadłość od kilku tygodni. Śledził mnie i wykorzystał najlepszy moment. Krzyczał ,żądając pieniędzy. Powiedziała ,że nie mam. Uderzył ,złapał za włosy i siłą wepchnął mnie do auta ,zakleił taśmą usta … zabrał do obcego mieszkania. Przykuł do łóżka i zaczął rozbierać i…

- Nie lubię słuchać o Adamie psycholu ,który robi ,co chce.

- Siedzi w więzieniu. Zgłosiłam porwanie na policje i próbę… również- westchnęła. – Ty mi nie wierzysz. Marek… ja muszę wyjechać- zacisnęła gniewnie wargi. – Awantury niekorzystnie wpływają na zdrowie malucha.

- Racja. To nie są odpowiednie warunki dla rocznego dziecka.

- No… nie – potrząsnęła głową. – Nie mówiłam o Michale ,a o…

- Tak?- ponaglił wpatrując się w nią prowokująco.

- Mówiłam ,jestem w ciąży.

– Ono jest moje?- zapytał nie przerywając kontaktu wzrokowego.

- A jak myślisz?- odpowiedziała wymijająco.

- Adama- mruknął rozwścieczony nie zdążyła go powstrzymać. Wyleciał z pomieszczenia niczym strzała.

Żałował ,że Ula nie jest rozsądna ,wydawała taka być pracując w firmie ,a po śmierci męża totalnie jej odbiło. Pierwsza ciąża zmieniła ją szczególnie z charakteru. W sypialni podobała mu się czasami ostrzejsza  ,ale poza nią pragnął miłą ,uczuciową ,troskliwą Ulkę,anie napaloną nimfomankę ,cyniczną ,bezduszną, wredną , wulgarną i przepełnioną gniewem kobietę. Tak bardzo przypominała Paulinę ,a z kimś takim  nie mógł być. Raz już to przechodził. Wyszedł musiał się przewietrzyć, niechcący trzasnął frontowymi drzwiami.

***

                               ,,Mam długą listę byłych kochanków
Powiedzą ci, że oszalałam
Ale odczuwam pustkę, kochanie
I wypełnię ją twoim imieniem…’’ 

       

Od paru tygodni mijali się ,schodzi z drogi. Spali ,wychodzili i spali osobno. Żyli pod jednym dachem jak obcy sobie ludzie. Bywało,że gdzieś wychodził lub siedział po nocach w pracy. Nikt oprócz Sebastiana , Heleny  nie wpadał w odwiedziny do ich mieszkania. Zazwyczaj jedli o innych porach, a przed snem nie mogli zasnąć. Ula nie potrafiła tak żyć. Przychodziło jej to z ogromnych trudem. Przykro jej było ,że za parę miesięcy urodzi jego drugie dziecko ,a on traktuje ją jak powietrze ,a dla maleństwa ,które za kilka miesięcy pojawi się na świecie jest obojętny,a Michasia kocha nad życie. Męczyli się oboje stroniąc od swojego towarzystwa. Opadły emocje. Nie było gniewu, rozgoryczenia, krzyku, wyzwisk, pozostał żal i rozpaczliwa tęsknota. Oboje kochali,ale nie umieli się porozumieć. 

Weronika osiemnastkę spędziła na mieście ze znajomymi ze szkoły. Marek zapomniał o urodzinach córki ,za co przepraszał długo i kupił jej czarno-czerwony skuter zamiast samochodu ,bo na prawo jazdy chciała iść w przyszłym roku. Skupiała się na nauce i nie opuszczała zajęć w szkole. Marek cieszył się ,że ma rozsądną córkę. Bawił się w sypialni z synkiem,w końcu zmęczeni zasnęli. 

Serce Uli zatańczyło radośnie na ten uroczy obrazek.

                                           ****

Michałek zasnął dopiero przed godziną. Ułożyła się okrywając kołdrą i spoglądała w sufit. Przewracała z boku na bok. Zrzucała okrycie i podchodziła do drzwi nasłuchując powrotu Dobrzańskiego. Podchodziła do okna i denerwowała się coraz bardziej. Obdzwoniła w środku nocy znajomych Marka i sąsiadów. Byli oburzeni ,że dzwoni o tak nieprzyzwoitej porze. Przeprosiła i zachodziła w głowę ,co się z nim dzieje. Z nerwów rozbolał ją brzuch. Pomasowała go lekko, rozmyślając o synku i nienarodzonym dziecku. O ciąży dowiedziała się będąc w szóstym tygodniu.  Poczuła się gorzej i korzystając ,że mały jest pod opieką babci poszła do lekarza.

Wszystko sprzysięgło się przeciwko mnie. Zdrada , Adam…

Zapukała niepewnie do pokoju nastolatki.

 Zauważyła ,że leży na słuchawkami na uszach. Zsunęła je i usiadła wygodnie na materacu. 

- Dzwonił do ciebie tata?- drżał jej głos.- Nie wiesz ,gdzie jest? Kiedy wróci? Mówił coś wychodząc?- zasypała ją gradem pytań. – Obdzwoniłam wszystkich ,którzy przyszli mi do głowy. Sam nie poszedłby do klubu. Może… zdarzyło się coś złego- kobieta schowała twarz w dłoniach.

- Ulka- wymamrotała ze współczuciem Weronika. – Będzie dobrze. Wróci, zobaczysz.

- Nie ,on myśli ,że jestem w ciąży z Adamem- wyznała ponuro. – Oczywiście to nieprawda.

- Nie pytałam ,ale czemu nikt mi nie powiedział? Nastolatka otworzyła szeroko oczy. – On musi wiedzieć, że małe jest jego.

-  Chciałam mieć drugie dziecko- powiedziała cicho.- Marzyłam o synku i córeczce. Chłopczyka już mam ,a malutka dziewczynka może niedługo się pojawi. Niestety nie znam jeszcze płci dziecka.

- Serio chciałaś mieć dziewczynkę? Nie kitujesz będę miała brata albo siostrę? Na stówę? Pobierzecie się w końcu? I błagam ,nie noś tych płacht bezkształtnych.

- Owszem. Będziemy mieli drugie dziecko ,ale o ślubie nie ma mowy- odpowiedziała szczerze.- Nie wybaczam zdrad.

- Ula- zaśmiała się dziwnie Wera.- Tata nie zdradziłby cię. Ma problemy z babcią ,pokłócili się i jest strasznie nerwowy. Chociaż ostatnio źle wygląda. On cię kocha, tylko nie potrafi ci tego okazać.

- Dość- przerwała jej nastolatka podrywając się z materaca. – Boże… On zna całą prawdę?

- Marek? Tak.

- Adam cię zgwałcił ?

- Nie.

Ula opowiedziała Weronice całą historię z Adamem począwszy od poznania go ,aż po nieprzyjemne wspomnienia ,uprowadzenia jej ,gdy Marek był w sprawach służbowych zagranicą ,a nastolatka na wycieczce. Nie zatajała szczegółów nawet tych bardzo bolesnych. O próbę gwałtu ,szantażu ,pieniądzach i policji. Nastolatka słuchała uważnie ,nie przerywając i niedowierzająco kręcąc głową ,aż długie kosmyki opadły jej na twarz. Odgarnęła je i podniosła głowę otrząsając się z szoku. Weronika ponownie przytuliła kobietę.

- Niech już wraca- wymsknęło się Uli.

- Tata opowiadał mi o Paulinie, w firmie o plotkowali o ich nieudanym narzeczeństwie. Straszna wiedźma. Nie stawaj się nią ,bo staje się to nie do zniesienia. Nie chcę ,żebyście się rozstali.

Staję się Pauliną? Rany boskie!

Usłyszały płacz dziecka i kobieta ruszyła do drzwi. Odwróciła się jeszcze do dziewczyny.

- Dzięki za rozmowę.

- Tęsknisz za nim- uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

- Umieram z niepokoju- poprawiła. – Idę zajrzeć do Michałka. Coś dzisiaj marudny.

- Połóż się masz sińce pod oczami- mówiła zmartwionym tonem.

- Nie zasnę.

                       ****

Nakarmiony, z czystą pieluszką ,okryty kołderką w samochodziki zasnął na brzuszku. Przyglądała się ,nucąc cichutko kołysankę ,pogładziła czarne włoski i wyszła. Do czwartej nad ranem siedziała przy kuchennym stole ze ściśniętym żołądkiem, roztrzęsiona kładąc głowę na stole. Przysnęła ,budząc się o szóstej czterdzieści. Po raz pierwszy dopadły ją poranne mdłości i przypomniała sobie pierwszą ciążę. Po ciepłym prysznicu, podwinęła rękawy bluzki i przyszykowała dla siebie, Michałka i Weroniki śniadanie. Zmusiła się do zjedzenia kilku łyżek owsianki i parę łyków soku owocowego.

- Jezusie nazareński! Wy tutaj?!- Olszańska z poślizgiem wpadła do kuchni prawie przewracając Ulę.

- Spokojnie.

- On leży tam biednusieńki z Cebulkiem moim króliczkiem ,dlaczego tutaj siedzicie? A co wy jecie właściwie? Trociny?

- Owsiankę- odrzekła zbita z tropu Ula. – Marek jest w szpitalu?

- No ,dotarło- mruknęła urażona Violetta. – Macie coś do picia?

- Sok ,kawę?- zaproponowała Weronika. – Kakao, Herbatę?

- Sok ,kawy nie mogę.

Weronika z Ulą ni mieniły się spojrzeniami i jednocześnie podziały:

- Gratulację. Który miesiąc?

- Urodziłam przed czterema miesiącami. Aida i Gabryś zostali z dziadkami. Mały ma takie pyzate policzki. Mówię wam czysty Seba. A Twój Michaś wykapany Marek i chyba synek tatusia. Mareczek to ma nawet na biurku twoje i małego zdjęcie. Przypadkiem zauważyłam. W ogóle śliczne imię. A dla drugiego już macie?  Gabryś to głodomorek, A Michaś też dużo je? Urósł pewnie. Pokażesz go?- paplała Violetta nie zważając ,że Ula w ogóle nie słucha. Posadziła chłopczyka w krzesełku ,podając kaszkę z musem jabłkowym.

- W którym szpitalu?

- Nie pamiętam… - ucięła wyciągając z torebki pilniczek,oglądając dokładnie paznokcie.

Ula zacisnęła palce na nadgarstku Violetty i ze złością wysyczała:

- Nazwa szpitala. Jeśli on umrze…- zamrugała gwałtownie powiekami.

- Czekaj... ten przy firmie- oznajmiła ze strachem blondynka, upuszczając pilniczek.  –Ula…

- Wera ,ubierz małego i jedziemy. Natychmiast- zwróciła się do pasierbicy.

Po dotarciu do szpitala wbiegła na korytarz w recepcji przedstawiając się jako przyszła żona Marka Dobrzańskiego. Chodziła z dzieckiem na rękach od drzwi do drzwi. Wreszcie trafiła na odpowiednią salę. Viola pognała do Sebastiana z którym było nieco gorzej. Kołnierz ortopedyczny ,szrama na policzku, lewa ręka i noga w gipsie oraz parę zadrapań i siniaków. Blondynka nie odstępowała męża ani na krok. Ślub odbył się w Pomiechówku wśród najbliższej rodziny. Dobrzański z uwagi na śmierć ojca ,kryzys w związku zapomniał pojawić się na ślubie oraz weselu.

 Ula oddychała płytko mając wrażenie ,że zaraz jej serce się zatrzyma. Strach sparaliżował ją ,a oczy stały się szkliste. Weronika usiadła na krześle przed salą i posadziła braciszka na kolanach. Upuścił małego misia powtarzając ,,mama’’ ,a potem ,,wołając głośno ,,tata’’.

- Mamusia zaraz wraca- powiedziała do malca i cmoknęła w policzek.

- Dada! – pisnął Michaś ześlizgując się z kolan siostry i zanosząc się głośnym płaczem.

Posiedziała z nim dopóki się nie uspokoił i wśliznęła się do szpitalnej sali. Obeszła łóżko i dotknęła jego włosów wystających spod bandaża. Pogładziła z miłością policzek bruneta i złożyła na nim delikatny pocałunek.

W następnym tygodniu przyszła z siatką pomarańczy, położyła je na szafce i zamarła. Szare tęczówki przyglądały się jej śledząc ,każdy ruch. Wzięła owoc w dłonie i powoli zaczęła obierać i jeść.
 – Sorry, ale jakoś wzięło mnie na owoce. Poznajesz mnie? Chyba nie masz amnezji? Marek ,boże powiedz ,że nie.

- Ula?- wychrypiał spierzchniętymi wargami. Bez słowa zbliża się nalała do stojącej na szafce szklanki wody, przystawiając mu słonkę do ust. – Jak się czujesz? Wystraszyłam się potwornie.

Zdumiał się usłyszawszy troskę i czułość w jej głosie. Uśmiechnął się do niej ,ujmując jej dłoń.

- Przepraszam- wyszeptał słabym głosem.- Ula, nie wyprowadzaj się z domu.

- Marek. Myślę o nas od kilku tygodni. Skończmy z tymi bezsensownymi kłótniami, poniżaniem i ranieniem siebie nawzajem. Mam dość. Nie chcę żyć w własnym koszmarze ,który my tworzymy. Dzieci potrzebują rodzinnego ciepła, troski i przede wszystkim miłości, a my nieustannie prowadzimy wojny.

- Cieszę się ,że tak mówisz- uśmiechnął się .- Usiądź, odpocznij.

- Przyprowadzić Michałka?

- Jest tu z tobą?- rozbłysły mu oczy.

 – No ,pewnie. Wiesz jak tęsknił za tobą? Nie chciał spać bez buziaka od taty.

- Mały łobuziak- skomentował krótko.- Przyprowadź go. Stęskniłem się za Michałkiem. 

- A nie zrobi ci krzywdy?- zapytała z obawą. – Miałeś poważny wypadek. Może zapytam lekarza czy…

- Nie trzeba- uśmiechnął szeroko do niej. – Za parę góra tydzień wyjdę ze szpitala.

Przynajmniej mam taką nadzieję.

Zaniepokoiła się widząc grymas na Marka twarzy ,gdy usiłował poprawić poduszkę. Domyśliła się ,że go boli.

- Nie siadaj- zaniepokoiła się bardziej.- Uszkodzisz sobie coś. Zawołam jednak lekarza.

- Nie ,Ula naprawdę ,ale dzięki. Jesteś cudowna.

Mężczyzna miał złamane żebra, wstrząs mózgu ,złamana nogę w trzech miejscach. Nadal był na silnych lekach przeciwbólowych po których długo spał. Cieszyła się ,że jest przytomny i z tego wyjdzie.

- Zdrowo się odżywiasz? – zadał niespodziewane pytanie. Pokiwała głową z akrobatą.

  Wyjęła z torebki kopertę, wysunęła zdjęcia i podała Markowi.

- Czy to …

- Nasza  kruszynka- szepnęła.- Chyba się cieszysz?- sposępniała.- Przepraszam, byłam okropna. Daj mi szansę. Wiem mam cięty język ,za dużo gadam, robię wszystko na opak, ale bardzo chcę z tobą być. Potrzebuję cię.

W szarych oczach rozbłysły wesołe ogniki. Przyjrzał się zdjęciom.

- Cieszę i  kocham cię- rzekł sięgając po jej dłoń i splatając ich palce. Przyjemne ciepło rozlało się w jej sercu . Złożyła delikatny pocałunek na ustach bruneta.
Czemu Ula powiedziała  ,,potrzebuje a nie kocham? Czyżby miała wątpliwości?

- My też –zawtórowała dziewczyna ,wchodząc. –  O Rany- jęknęła na widok licznych urządzeń i bandaży.

- Tata!- zapiszczał wyrywając się z rąk siostry. Postawiła chłopczyka. Zachwiał się i malutkimi kroczkami zbliżył się do łóżka. – Marek ,widziałeś?- wzruszona Ula pochwyciła malca i ucałowała policzki. - W domu stawia małe kroczki jedynie przy meblach.

- Cześć - Weronika cmoknęła ojca w policzek. Opowiadała o czymś jak nakręcona, włączyła się też Ula ,a mały gadał po swojemu, roześmiany i wszedł na łóżko przez przypadek szturchnął Marka.

Brunet skrzywił się i zaczął ciężej oddychać. Ula zabrała dziecko ,a Weronika pobiegła po doktora.

- Marek ,nie umieraj- powiedziała płaczliwie. 

 Przychodziła codziennie przez kilka dni. Stan Marka niespodziewanie się pogorszył i musiał dłużej zostać na obserwacji.Ula prawie nie odstępowała jego łóżka,chociaż czuła się fatalnie. Ciąża mocno dawała się jej we znaki. Helena zjawiała się odciążając Ulę i pomagając w opiece nad Michasiem. Zakopali topór wojenny .Mieli poprawne relacje ,lecz dystans był wyczuwalny. 

Dzień przed wypisem  Ula odwiedziła go z ponownie ,z synkiem. Weronika nie zeszła dziś na śniadanie ,co zaspokoiło Ulę. Uspokoiła się nieco po esemesie ,że jest na zakupach z koleżanką.  Rozmawiali ,śmiali,żartowali i było między nimi było tak jak nigdy przedtem. Zapominając o nieprzyjemnych wspomnieniach. Nieustannych scysjach,obrażaniu się na siebie. Nie chcieli zaprzepaścić szansy na szczęście. Ula po bolesnych przeżyciach marzyła o spokoju i psychicznym wytchnieniu.
 Michałek przytulił się do taty i dodał mokry całus.
- Pożegnaj się z tatą. Idziemy. 

- Ula ,poczekaj- zawołał cicho. – Podejdź bliżej- poprosił.

- Hejka! Macie duży wazon?- uniosła piękny bukiet różowych róż i rafaello.
Ursula przeniosła spojrzenie na Michałka nie wiedząc ,co zrobić.
- Zajmę się Michałkiem- zaoferowała.- Pomachaj tatusiowi.
- Papa- Michaś pomachał rączką.
- Miały być czerwone- odezwał się brunet.- A nie zapomniałaś o czymś?
- Nie jest tak jak kazałeś. Trzymam kciuki- rzekła z uśmiechem ,opuszczając salę.

Ula zamknęła drzwi zaintrygowana ,odkładając torebkę na krzesło. Nachyliła się nad różowymi płatkami ,sięgając po rafaello obwiązanego czerwoną wstążką. Z radością w oczach zrobiła kilka kroków stronę łóżka chorego i przysiadła.
- Kocham cię ,jesteś cudowny- wyszeptała z niecierpliwością rozrywając pudełko zamiast otworzyć.
 Pozbierała słodycze do torebki foliowej po pomarańczach ,zdumiona natrafiając na pierścionek z białym oczkiem. Położyła go sobie na dłoni. Marek nie odrywał od ukochanej wzroku. Otworzyła usta patrząc pytająco na mężczyznę.