,,Labilność dusz'' Short story 8/11

,Zanim się wymkniesz ukradkiem i pęknie tama wezbrana 
przytul mnie mocno, raz jeszcze bo wciąż jak opętana …’’Łzy,, Oczy szeroko zamknięte.

- Wiem, że jesteś nieodpowiedzialna, podła i bezlitosna- powiedział lodowatym tonem, który zmroził jej serce. – Liczysz tylko na moją kasę, prawda?  Opowieścią z domem dziecka chciałaś wzbudzić we mnie litość? I udało ci się. Świetnie grasz chyba pomyliłaś się wybierając zawód. Znałem cie jako skromną ,ekonomistkę ,piękną i niestety zajętą. Słyszałem twoją rozmowę z Weroniką.

Stałem tam jak sparaliżowany ,niezdolny do ruchu. Moja córka dość wycierpiała i nie życzę, abyś przychodziła do mojego domu i mąciła jej w głowie. Ona powinna rozmawiać ze mną. Jestem jej ojcem. Ty nie jesteś jej matką! Prawie zabiłaś moje dziecko! Paliłaś, może ćpałaś w ciąży. Nie wiem czy nie spałaś z kimś. Tak mało o tobie wiem ,bo nie rozmawiamy.

- Z nikim nie spałam po tobie – wtrąciła połykając łzy. – Nie, odkąd umarł Rafał.

- Co chcesz przez to powiedzieć?- Zapytał z wściekłością w oczach.

- Po bankiecie nie spałam z nikim, a wcześniej…

- Nie chcę tego słuchać. Oglądałam cię w magazynie. Wystarczy. Zadajesz się ze świrami. Nie wspomnę o badaniach, wadzie serca, odtrącaniu mnie i licznych próbach. Koniec z tym. Nie będę na kolanach prosił o kolejną szansę – ton Marka ociekał jadem. – Ja nie byłem święty, ale to ty zniszczyłaś. Mogliśmy być szczęśliwą rodziną- dodał z goryczą.

- Gdyby chłopiec urodził się zdrowy nie zadzwoniłabyś nawet, mam racje?

Zwiesiła głowę, zalewając się łzami, które kapały na podłogę. Potrząsnął nią, trzymając za ramiona, aż wstrzymała oddech.

- Słucham! Szlag by to, zamierzałaś odebrać mi prawa rodzicielskie? Wiedziałaś, że Jolanta zniknęła i próbowała usunąć, a ty robisz to samo?

- Odbiło ci? Kocham synka w przeciwieństwie do ciebie- wytknęła mu, intensywność jej spojrzenia sprawiła, że poluzował krawat. 

- Samą miłością go nie nakarmisz ani nie wychowasz. Mały potrzebuję opieki, której ty nie jesteś w stanie mu zapewnić. Masz problemy ze sobą. Nie skrzywdzisz dziecka!

W oczach dostrzegła dziwny błysk. Przełknęła nerwowo ślinę i spanikowana pomyślała:

Pokochałam psychopatę. On chyba nie jest normalny.

- Co pan wyprawia?- Zszokowana pielęgniarka zwróciła się do mężczyzny. Odsunął się i spiorunował Ulę wzrokiem.

- Nie odbierzesz mi go. Jeśli zajdzie potrzeba pójdę do sądu- wyszeptał zniżając głos.

- Przepraszam, panią- zwrócił się do kobiety. –  Może pani nas zostawić na minutkę samych z małym?

- Dobrze, ale proszę nie podnosić głosu – odparła i poszła do innego dziecka.

- Chciałem uczestniczyć we wszystkim. Być przy tobie podczas porodu. Razem wybieralibyśmy wyprawkę dla chłopca. Jedlibyśmy śniadania, kolacje, wychodzili na miasto i planowali przyszłość. Poznali lepiej. Zaopiekowałbym się tobą, gdybyś nie odrzuciła pomocy. Mówiłem, że nie będę się narzucał. Gardziłaś mną. Uciekałaś i myślałaś wyłącznie o sobie. Pieprzona egoistka. Nie przejawiałaś uczuć macierzyńskich, przyczyniłaś się do takiego stanu… Liczysz na współczucie? Nie ko…- zamilkł, bo nie przeszło mu przez gardło. – Chciałem…

Zbliżyła się na odległość paru milimetrów. Zapatrzył się w jej zmysłowe wargi, leciutko rozchylone. Zaparło mu dech w piersi.

Odchrząknął, zwiększając odległość między nimi.

-  Jak on ma na imię?

- Nie ma- rzuciła obojętnie.- Miałam problemy nie potrafiłam się skupić.

- Jakie problemy?- Zmarszczył brwi. – Ula na miłość boską, dlaczego ty mi nic nie mówisz. Ukrywasz bez przerwy swą przeszłość. Nie ufasz mi? Co robił ten facet w twoim mieszkaniu? Nie Igor. Przyszedłem z tobą porozmawiać- zaczął łagodniejszym tonem niebudzącym już lęku, ale dostrzegła jego napięte mięśnie. – Kupiłem parę drobiazgów. Dla ciebie i małego. Dostałaś przesyłkę?

O czym on do cholery mówi? Facet? Przesyłka?

- Nic nie dostałam.

- Myślałem, że cię znam. Okazałaś się zupełnie obca. Szukałaś sponsora?- Syknął z pogardą.

- Uroiłeś sobie to w tej swojej popierdolonej głowie. Przyszedłeś mnie obrażać tylko, dlatego, że miałeś wyłączony telefon i zjawiasz się, gdy  syn… Masz obsesje?  Zazdrość zatruła ci mózg? Chłopca czeka operacja serca. Kosztowna i skomplikowana. Ratuj go, błagam.

- Marek, nie zostawiaj mnie- rzekła błagalnie chwytając go za dłoń. Wyrwał rękę i zrobił parę kroków do tyłu. – Potrzebuję cię- wyszeptała próbując go dotknąć, ale powstrzymał ją.

Inaczej nie powstrzymał ,by pragnienia wzięcia ją w ramiona i przywarciu zachłannie do jej ust ,upajając się jej oddechem i zapachem .

- Ustalmy lepiej opiekę nad dzieckiem. Pomyślałaś chociaż jakby mógł się nazywać?- przybrał rzeczowy ton.

- Nie- zaprzeczyła. – Chciałam…

-  Nadasz mu je wreszcie ? – zapytał, zbliżając się do inkubatora i bez słowa popatrzył na dziecko, a następnie otwierając małe okienko ,pogładził rączkę synka – Poproś, aby wpisali w dokumentach Michał Dobrzański.

- Dobrzański?- Zdumiała się. – Nie myślałam.

-  A jak niby ma się nazywać?  Zapłacę za operację tyle ile trzeba. Następnym razem ustalimy wizyty i wysokość alimentów.

- Marek…

- Przecież tego chciałaś- stwierdził gorzko.- Mieć dziecko i tylko je, nieprawdaż?

Pokręciła głową ze łzami w oczach. Pragnęła stworzyć rodzinę, nie być samotną matką.

- Pracowaliśmy razem- odezwała się po długiej ciszy. –Znałeś mnie. Sara naopowiadała ci bzdur?

- W wigilię zgubiłem pierścionek. Miałem w kieszeni płaszcza. Szukałem wszędzie i znalazłem.

- Chyba dobrze, nie?- Udawała obojętną. Naprawdę zszokowała ją ta historia z pierścionkiem. Ba! Niedoszłymi zaręczynami.

- No, właśnie nie.

- Nie tam gdzie trzeba- zacisnął usta. – Domyślasz się?

Nie odezwała się spoglądając ,gdzieś w bok.

-Sprzedałaś pierścionek, który…- ujął jej dłoń i musnął ustami. Zadrżała, oniemiała i otworzyła usta. Pogładził w czułym geście wierzch ręki tłumiąc w środku złość. – Powinien znaleźć się tutaj- pocałował palec. – Nic nie …rozumiem- wydukała. – Pierścionek?

- Zaręczynowy- dodał.

- Nadal  nie zrozumiem - mruknęła.

Rozdzwoniła się komórka Marka. Odebrał odchodząc kawałek od Uli. Obserwowała go. Złagodniały jego rysy twarzy i uśmiechnął się półgębkiem.

- Z pracy- odparł lakonicznie. – Obowiązki wzywają. Przyjdę jutro. Porozmawiamy o …

- Wynoś się!- Wykrzyknęła. 

- Ostrzegałam pana – zjawiła się pielęgniarka z nienawistnym spojrzeniem.

Ula odwróciła się, by nie widział jej łez. Palcem uniósł jej podbródek zmuszając, by na niego spojrzała.

- Operacji małego.

Nie spuszczał z niej przenikliwego spojrzenia. Zrobił, coś, czego najmniej się spodziewała. Wsunął dłoń w jej brązowe włosy i zbliżył się ustami do jej ust chcąc ją pocałować ,ale odepchnęła go i przejechała paznokciami po policzku zostawiając krwawe ślady.

- Boże- wyjąkała tłumiąc ,nagle szloch. – Ja… poniosło mnie , Marek …

- Nie rozmawiajmy o tym- uciął natychmiast, biorąc kilka oddechów. -

- To ja powinienem przepraszać- wbił w nią wzrok. – Ale kim jest Adam?

- Nikim.

- Aha- mruknął niezadowolony. – Przyjdę jutro.

Odprowadziła go wzrokiem ,coś się w nim zmieniło. Nie umiała tego nazwać. Rozczarowanie, zazdrość , irytacja? W szarych tęczówkach malował się dziwny niepokój ,a w jej niema rozpacz. Oboje byli jak potłuczone szkło. Nosząc w sercach głębokie rany.

                                 ****

Weronika do szpitala przychodziła codziennie po zajęciach do przyrodniego brata i wpatrywała się w te malutkie nóżki, rączki i buźkę. Dużo opowiadała, śpiewała po hiszpańsku kołysanki wprawiając Ulę w osłupienie. Dziewczyna naprawdę posiadała talent wokalny, o czym przekonała się Ula będąc jeszcze w ciąży, w mieszkaniu byłego kochanka. Świetnie grała na gitarze i non stop wszystkich zaskakiwała. Mądrością i podejściem do niektórych spraw.

 Weronika na dobre zaprzyjaźniła się z Ulką. Ula zdumiewało podobieństwo nastolatki do ojca jak również jej dane. Weronika Inez Dobrzańska. Kobieta była w szoku dowiadując się ,że dziewczyna uparła się na zmianę nazwiska i to po ojcu ,którego przed lata nie widywała. Michał także odziedziczył urodę po Dobrzański ,oprócz błękitnych oczu. Ula rozumiała po części Werę ,że ma ogromny żal do matki . Nigdy nie poświęcała jej czasu. Ulka miała mgliste wspomnienia z dzieciństwa. Dom dziecka pamiętała doskonale ,lecz rodziców nie za bardzo.

Niestety znienawidziła ojca za sposób, w jaki traktował Ulę. Niezwykle chłodno, obojętnie i do małego również nie przejawiał żadnych uczuć. Tak przynajmniej się Uli wydawało. Zaglądał do Michałka i nie okazywał mu uczuć, bo bał się zrobić mu krzywdę. Nie miał do czynienia z tak malutkimi dziećmi. Jeszcze chorymi. Z nastolatkami również. Zmiany zaszły w jego życiu zbyt szybko. Pewne nieodwracalne wpędzając w czarna rozpacz.  

Bał się zrobić coś nie tak.  Zapłacił za operacje i dał pieniądze, lecz nie przyjęła i odrzuciła jego pomoc. Rozważała ograniczenie Markowi praw ojcowskich, chociaż serce ściskało się jej z żalu. Śniła o nim i marzyła, każdego dnia i nocy.

Zmizerniała, z wiecznie podkrążonymi, przemęczonymi oczami i kredową cerą.

- Marek, nie przyszedł?- Zapytała Ula, Weronikę.

- Wyjechał. Nie powiedział, dokąd. On dziwnie się zachowuje. Zamyka się całymi dniami w gabinecie w pracy albo, w domu. Kiedyś ,gdy wróciłam z zajęć minęłam się z dwoma mężczyznami i kobietą. Młodszymi od niego. Prawdopodobnie dwudziestokilkuletni.

- Nocuje u niego?- Spytała ze ściśniętym gardłem.

- Nie, przychodzi dwa razy w tygodniu. Czasem trzy. Pola Gojec. Ma góra dwadzieścia pięć lat. Wyglądałaby niczym miss polonia ,gdyby nie nosiła okularów i zamieniła dopasowane żakiety na sukienki.  Boże, ale zazdroszczę jej figury. Zawsze ma idealną fryzurę. Ty też byłabyś piękna w nowej fryzurze i sukience. 

Ula jakby nie słysząc ostatniego zdania, zagryzła wargę do krwi.

- Zabiję sukę – wysyczała Ula, zagryzając wargi do krwi. Smak krwi zmieszał się z gorzką herbatą. Skrzywiła się i gniewnie zmrużyła oczy.

- Ulka, a może…

- Wierzysz w to?

- Bardzo bym chciała, ale wy macie dziecko- usiłowała przekonać Ulę. – Kochał cię, niemożliwe …Michałek potrzebuje rodziców. Was oboje.

- Ty masz naprawdę szesnaście lat?- Zdumiała się. – Czuję się jakbym rozmawiała z rówieśniczką. Przyjaciółką, której nie mam- przyznała z przykrością. – Sarze przeszkadzało dziecko. Hałas i płacz. Wynajęłam pokój z kuchnią i łazienką. Ciasne i w nieprzyjemnym miejscu, lecz na więcej …

- Siedemnaście. Zapomniał o urodzinach. Były ponad miesiąc temu, w styczniu, ale nie dziwię się… Umarł dziadek.

- Dziadek? Znaczy Krzysztof nie żyje?- zapytała przerażona. – Kiedy? Jak?

- W Sylwestra. Pochowaliśmy go  zaraz na początku stycznia.

- Poznałam go w zeszłym roku ,a …

- Przykro mi- Ula mocną ją przytuliła. – Ale i tak jest dupkiem.

- Nie mów tak o tacie- upomniała ją kobieta. – Nie skrzywdził cię.

- Ale krzywdzi ciebie. Wycierpiałaś tyle, a on pastwi się nad tobą. Ma w dupie …Nie daruję mu tego.

- Co zrobisz?

- Tajemnica.

- To niebezpieczne? Wera, nie rób głupstw. Nie mścij się za mnie, proszę cię- wyjąkała żałośnie.

- Ślepy i głupi- podsumowała. – Jeśli to nie zadziała…

- Weronika!

Parę osób w szpitalnym bufecie obejrzało się i szemrało między sobą. Ula czuła zimny dreszcz i niepokój. Weronika była nieprzewidywalna. Obawiała się reakcji Marka. Znów wina spadnie na nią.

-Niedobrze mi się robi na jej widok. Podrywa go.

Ulę ugodziło to do głębi.

- A on?

- Udaje obojętnego.

Może nie udaję. Może naprawdę mu zależy? Tylko ta kobieta…

 - Ulka, przepraszam, ale zrób coś. Ja nie chcę, żeby zamieszkała z moim tatą- sposępniała. - Kupiłam w necie tabletki.

- Marek o tym wie?- Zaniepokoiła się poważnie.

Pokręciła przecząco głową i upiła łyk wody z cytryną przez słonkę.

- Ty w ogóle coś jesz? Jesteś szczupła nie musisz się odchudzać. Porozmawiaj z tatą. On powie ci to samo.

- Nie powie. On ma mnie w dupie!- Wykrzyknęła ze łzami. – Nigdy nie słucha.

- Spróbuj …

- Nienawidzi nas obu. Przeszkadzamy mu w jego poukładanym niby życiu. Żal mi Michałka.

Ona chyba ma rację. Marek to dupek. Bez uczuć. Cynik, oszust ,drań. 

Jeżeli za tydzień nie pojawi się o piętnastej w szpitalu. Nigdy nie ujrzy ,Michałka. dziecko jest moje. 

Ula wstrząśnięta ukryła twarz w dłoniach. Ktoś położył jej dłoń na ramieniu. Nie był to Marek. Zmarszczyła brwi rozpoznając mężczyznę.

- Cóż za spotkanie, kotku- uśmiechnął się ironicznie i dotknął jej policzka.

Poderwała się z krzesła przewracając je i przełknęła ogromną gulę w gardle.

- Odejść.

- Nie tak szybko, księżniczko- pocałował ją w szyję. – Nie krzycz- położył palec na ustach dziewczyny. – Dziesięć dni i ani dnia więcej.

- Dwadzieścia baniek. Inaczej twój syn umrze- zagroził mając obłęd w zielonych tęczówkach.

 – Adam, przestań!

Personel szpitalny przeszkodził mężczyźnie w grożeniu Uli.

- Do zobaczenia.

Twoje niedoczekanie, pieprzony draniu.

                           ****

Podciągnęła pod brodę nogi siedząc w obskurnym pokoju. Pod oknem stało zwykłe łóżeczko z białym siennikiem i niebieskim kocykiem. Okno znajdowało się od strony ulicy. Po ulewnym deszczu na szybie pozostały brudne smugi. W szafce poukładała malutkie ubranka. Zajmowały jedynie małą półkę, na drugiej ułożyła swoje. Z torby wyłożyła nawilżające chusteczki, pampersy, oliwkę, zasypkę i witaminy dla małego. Zakupiła przewijak, nosidełko, laktator , butelkę, wanienkę. Na resztę zabrakło jej pieniędzy. Przerażały ją te wydatki. Nie sądziła, że jest tego, aż tyle. Dawna sąsiadka odwiedzała ją przynosząc jedzenie i ubranka zrobione na drutach. Oszczędności się kończyły. Na stole w kuchni leżały długi do zapłacenia. Dwa temu tygodnie temu wyłączyli ogrzewanie. Nie zamierzała nikomu mówić o swojej kiepskiej wręcz fatalnej sytuacji finansowej. Ktoś powiadomił opiekę i omal nie zabrali jej synka. Sąsiedzi byli nie do zniesienia. Sny o Marku przeplatały się z koszmarami z dzieciństwa. 

Kanapa w odcieniu zgniłej zieleni nie była za wygodna. Zza oknem słyszała nieustannie pijackie krzyki i przekleństwa. Na klatce schodowej śmierdziało uryną i tanimi perfumami. Pod sąsiedzku mieszkał mężczyzna. Wracając ze szpitala na schodach zauważyła obściskującego się z dwie naraz kobietami. Były pijane i bardzo głośne. W nocy urządzał imprezy, a w dzień go nie widywała. Codziennie, gdzieś wychodził i raz nazwał ją ,,tanią dziwką’’, gdy kazała mu o drugiej w nocy ściszyć muzykę.

- Cholera- mruknęła.- Nie mam pampersów. Zostały pieluchy tetrowe, a o wózku mogę pomarzyć. Samochodzie także. Niepotrzebnie zdawałam egzaminy na prawo jazdy- powiedziała do siebie. Naprawdę brakowało jej jeszcze kilku rzeczy. 

Umyła się, osuszyła i założyła szlafrok. Trzęsła się z zimna. Zakręcili jej ciepłą wodę. W mieszkaniu panował ziąb. Otuliła małego kocykami, ale nie sądziła, aby wiele pomogło. Rozłożyła kanapę i ułożyła się z małym, żeby go nakarmić. Gdy zasnął otuliła go kocykiem i nie wiedząc, kiedy sama zasnęła. 

Brunet zakradł się do kuchni i ułożył reklamówki. W mieszkaniu było jasno. Powoli wstawał dzień i panowała całkowita cisza. Drzwi były niezamknięte, co go zaniepokoiło. W pomieszczeniu unosił się zapach pleśni. Zdjął buty, żeby nie hałasować i na palcach podszedł do łóżka. Ostrożnie wziął malca i ucałował w czółko. 

- Czemu panuje tu taki ziąb? - Zapytał przytulając mocniej synka i układając go w łóżeczku. Przykrył Michałka i przyjrzał się Uli badawczo. Spocone czoło ,zaczerwienione policzki .

 Serce zakuło boleśnie na jej widok.

- Od dwóch miesięcy cię szukam. Zniknęłaś bez słowa- mówił szeptem.- Myślałem, że zwariuję. Wyrządziłem ci krzywdę. Weronika połknęła tabletki na odchudzanie. Nie wiem skąd je miała. Pragnęła, żebym ją zauważył. Bardzo przepraszam, że odsunąłem ciebie i… Planowałem niespodziankę. A ty uciekłaś. Zachowałem się okropnie. Ulka, wybacz mi. Kocham cię i Michałka. Nie pozwolę wam odejść. Wasze miejsce jest w moim domu. Ulka, daj mi ostatnią szansę. Poprawię się. Przyrzekam. Zawiodłem najbliższe mi osoby. Weronika i ja potrzebujemy …kochanie…

Kaszlała coraz mocniej. Przez chmurę dymu nic nie widziała. Brudnymi rączkami przecierała oczka i krzyczała, krztusząc się. Serduszko biło w zatrważającym tempie. Uciekła zatrzaskując drzwi szopy. Podciągnęła nogi pod siebie i kołysała się w przód i tył. Zamknęła powieki, tracąc przytomność.

- Biedne dziecko. Jak się obudzi dowie się o śmierci mamy i taty… i ten malec? Okropna historia- słyszała miły, kobiecy głos mówiącej po ukraińsku. Wpadła w panikę nie mogąc otworzyć oczu. Z gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

- Nie! Nie! Nie!

Zaczęła się wiercić i rozkopała koce zrzucają je na podłogę. Pot spływał z jej czoła.

- Ula- pochylił się nad nią.

Wymachiwała rękami, dusząc się. Chłopczyk obudził się i rozległ się głośny płacz.

- Nie! Adam! Nie zabieraj małego! Nie zabijaj!

- Ula, to ja- wyszeptał, siadając tuż obok. – Marek.

- Jeszcze ty!- Wpadła w szal uderzając go w klatkę piersiową.

- Kochasz?- Zadrwiła. – Gdzie byłeś? No, gdzie? Ściągnąłeś jakaś Polę do swojej sypialni! Marek, jak mogłeś?! Odpowiedz!

Przytulił ją mocno. Pod wpływem jego dotyku, zapachu uspokajała się powoli. Obecność Marka ukoiła jej z zszargane nerwy i złamane serce. Tylko na moment. Powrócił jej nieuzasadniony upór i chęć zemsty.

- Polą zaprojektowała pokój, a Jarek i Sylwek pomalowali , zawiesili obrazki i szafkę. Przygotowałem go dla Michała. Zrobiłem też garderobę i zakupiłem parę rzeczy.

- Dla niej?- Zapytała z bólem.

Wzięła maluszka na ręce i chodziła po pokoju. Uciszając płaczące niemowlę. Marek podszedł i pogładził go po główce.

- Cii… maleńki- wyszeptał zaskakując, Ulę. Odebrał z jej rąk chłopczyka. - Nie ,nie ma żadnej innej kobiety,w moim życia- zapewnił gorliwie. 

- Nie upuść go. 

– Cichutko. Mamusia musi spakować twoje ubranka. Pojedziemy do domku i zobaczysz zabawki oraz poznasz niedługo babcię i dziadka. Ula, pakuj się i wychodzimy.

- Ale…

- Zabieram was stąd- powiedział zdecydowanie.

- Ja zostaję- odrzekła zatrzymując się przy schodach. Odwrócił się trzymać malca i pocałował ją w usta.

- Weronika!

- Tak, tato?- Zjawiła się przy samochodzie. – Odbierz od Uli torbę i włóż do bagażnika.

- Wera, o co chodzi?- Dociekała Ula.- Nie trząś tak nim, bo zwymiotuje.

- Ty czy on?

- Głupi jesteś- prychnęła.

- Wsiadacie czy nie- niecierpliwiła się nastolatka.

Dobrzański włożył małego w foteliku i przypiął pasami.

- Samochód pożyczyłem. Nie jest mój- wyjaśnił widząc jej wzrok. Cmoknął Weronikę w policzek i podszedł do Uli.

- Co ty robisz?

- Proponuję mieszkanie- wtrącił Marek.

- Nie proponujesz. Stawiasz przed faktem dokonanym- uściśliła. – Nie zapytałeś. Nie dałeś wyboru.

- Naprawiam mój błąd, kochanie. Wybaczysz mi?

- A ty?

Westchnął i pogładził policzek ukochanej. Dostrzegła uśmiech igrający na jego ustach.

- Bez ciebie nie wracam.

- Okej- odparła, ruszając żwawym krokiem do samochodu ,moszcząc się na przednim  siedzeniu.  Weronika usiadła z tyłu ,dając bratu smoczka i poprawiając zieloną czapeczkę. Marek uruchomił silnik. 

- Zgadzam się ze względu na Michałka.  Sypialnie chcę mieć osobną. Inaczej natychmiast się wyprowadzam- odezwała się w trakcie jazdy. 

- Żartujesz?

- Mówię całkiem poważnie.

- Nie zgadzam się- bąknął.

- W takim razie, odwiedź mnie na Pragę. Jutro czeka mnie pociąg. 

- Nie- powiedział stanowczo.- Znów narażać będziesz dziecko? Jestem jego ojcem! 

- A ja matką. Michaś jest mój. 

- A czyli oszukiwałaś. Nie czujesz nic...

- Skup się na drodze ,bo jeszcze spowodujesz wypadek i ja będę winna.

Mały się rozpłakał .

- I widzisz ,co narobiłaś?- rzekł z wyrzutem.

Obrażona nie odezwała się podczas ich podróży do nowego domu. 

Milczała i nie patrzyła na niego ,urażona. 

- Tato ,przestań. Ula jest wykończona. Zrozum ją. Okaż trochę zrozumienia. Zostawiłeś ją samą w szpitalu. Nie byłeś na pod salą podczas operacji serduszka Michałka. Zajrzałeś i uciekałeś jak pojebany ,tchórz! Urwałabym ci najchętniej jaja ,ale jesteś moim ojcem. 

- Weronika!- zdenerwował się. -Wyrażaj się. 

- Prawie umarłam- przypomniała mu.- Żebyś zauważył...- zadrżał jej głos. 

-  Przepraszam. Naprawię to. Będę lepszym ojcem i  mężem. Obiecuję . 
- Mama też tak mówiła- odezwała się dziewczyna. - Puste brednie.
- Chciała być lepszą żoną? Przecież nią nie była- zauważył słusznie. 
- Ale ja zawsze chciałam być dobrą żoną i mamą- powiedziała cicho Ula. - Dać dziecku dużo miłości ,której sama nie miałam- zasmuciła się i walczyła z napływającymi do oczu łzami.