,,Labilność dusz'' Short story 9/11

Rozsunęła się automatyczna brama i ukazała się piękna posiadłość z dużym budynkiem i wyłożonym białym żwirem podjazdem. Zimą tuje pokryte były śniegiem teraz miały zieloną barwę. Między nimi dostrzegła krzew róż i rząd tulipanów pod jednym oknem. Przytuliła maleństwo do piersi mając przewieszoną dużą torbę przez ramię ,którą zabrał jej mężczyzna i omiotła zachwyconym spojrzeniem nowy dom i ogród. Zrobiła parę kroków i usiadła na bujanej ławce. Mała sadzawkę otaczały dookoła szare i czarne kamienie ,a dalej rosło mnóstwo kwiatów. Większość dopiero miała pąki. Zakwitły tulipany oraz żonkile. Chłopczyk spał na rękach Uli. Delikatny deszcz zepsuł jej marzeniu o pozostaniu w tym miejscu na dłużej. Drapała ją w gardle i zaczęła kaszleć. Malec obudził się i wykrzywił małą buzię. Zerwał się wiatr i deszcz przybrał na sile.

- Chcesz zachorować i zarazić dziecko?- zapytał oskarżycielskim tonem. – Daj mi go. I nie dąsaj się- dodał widząc jak pociąga nosem.

- Nie dąsam- odparła ostro. – To ty masz wiecznie o coś pretensje. Głupi gnoju!- wykrzyczała stając naprzeciw niego.

- Idź w diabły- warknął. – Jak ty go trzymasz? Zaraz zrobisz mu krzywdę.

- Prędzej tobie.

Przytuliła mocniej Michałka.

- Normalnie. Miałeś być inny. To nie jego wina ,że ma takich rodziców- z bólem spojrzała mu w szare oczy. – Wiesz ,że operacja się udała ,a po opuszczeniu szpitala zaczął sinieć i się dusić? Nasz synek trafił na OIM .Miał drugą operacje. Miał niewielki ubytek między komorami przez niedomknięcie jednej z zastawek. Rozumiesz ,co to znaczy? Mógł umrzeć ,ale oczywiście ciebie to nie obchodzi. Ty nie siedziałeś w szpitalu i nie żyłeś wyłącznie o kawie i nie spałeś na krześle czy przy synku. Mój organizm nie wytrzymał ,trzy dni leżałam pod kroplówką. Umarłabym ,a ty miałbyś to gdzieś. I niby kochasz mnie i małego? Żałosny jesteś z tą swoimi zapewnieniami i obietnicami ,że będzie lepiej. Nie powinniśmy się nigdy spotkać. Tak byłoby najlepiej – zakończyła ,a  łzy leciały ciurkiem po jej twarzy.

Wstrząśnięty go głębi stał jak posąg ,a z ust wydobył się bezgłośny krzyk. Spuścił głowę porażony jej słowami i z ciężkim sercem musiał przyznać jej rację. 

- Nigdy ci nie wybaczę ,choćbyś błagał na kolanach i zarzekał na wszystkie świętości.

- Ula- wykrztusił.

- Skończyłam. Nie wracajmy do tej rozmowy. Jestem tu ze względu na Michałka. Tylko dla niego- powiedziała dobitnie.

- Nie możesz…

-  Postaraj się być dobrym ojcem ,bo mężem …może ,kiedyś …będziesz ,ale …nie moim- jąkała się.

Chyba jeszcze mnie kocha.

Pokrzepiony tą myślą postanowił o nią powalczyć. Wyciągnął ręce ,by wziąć synka.

- Będę przy was ,już zawsze- zbliżył swe usta do niej ,ale odwróciła głowę.

- Ostrzegałam cię- zmroziła go wzrokiem. – Trzymaj się z dala ode mnie ,bo wystąpię o naruszanie nietykalności cielesnej- oznajmiła stanowczym tonem.

Zbladła ,a na czole pojawiła się kilka kropelek potu. Zadrżały jej usta i zachwiała się lekko.

- Dobrze się czujesz?

- Nie od rana mam gorączkę- odparła zanim pomyślała.

Ściągnął brwi i pogładził synka po główce ,który popłakiwał wtulając się w czarny płaszcz mężczyzny.

- Nauczmy się dla dobra dziecka kontrolować emocje i unikać powodów do kłótni- ciągnęła dalej.- Określmy pewne reguły. Jeśli któreś z nas je złamie liczyć się będzie musiał z konsekwencjami.

- W porządku ,jeżeli to ty naruszysz zasady ,które ustaliśmy zostaniesz moją żoną – oświadczył.

Wydęła usta obrażona wyrywając mu dziecko i obróciła się na pięcie.

- Po moim trupie- wycedziła. – Nie mąć mi więcej w głowie- zmierzyła go pogardliwym wzrokiem.- Jeśli ty złamiesz reguły ,wyprowadzam się.

 – Przestałaś kochać?- wsunął ręce do kieszeni ,patrząc oczekująco w jej niebieskie tęczówki.

- Próbuję- przyznała bardzo cicho.

Nie umiała kłamać otwarcie zwłaszcza z jego wzrokiem wlepionym w nią ,tak intensywnie  ,że serce zatłukło gwałtownie w piersi.

Poranione dusze ,które zgubiły drogę do zgody i zrozumienia. Działając jak magnesy o dwóch przeciwnych biegunach, które się przyciągają ,a czasami 
 działali wbrew wszystkiego zaprzeczając ,że coś między nimi jest.

                                                   *****

Niepewnie stawiała kroki ,a surowy wyraz twarzy mężczyzny napełniał strachem. Nie poznała tego człowieka. Podążyła za nim do salonu i układając położyła malca i zdjęła ciepłe ubranka zostawiając w samym sweterku i śpioszkach. Koniec końców nie nadeszły jeszcze ciepłe dni. Kwiecień okazał się zimny i deszczowy. Weronika pognała do swojego pokoju i zamknęła się w nim. Dobrzański szybko się zmył. Miała wrażenie ,że wcale nie zależy mu ani na nie ,ani na dziecku.

Kim ty jesteś?! Niech powróci dawny Marek.

Ogarnęły ją wątpliwość czy powinna tu być. Mieszkać z Markiem pod jednym dachem skoro pałają do siebie wyraźną niechęcią i wzajemnie obrzucają się pretensjami, obwiniając za stan zdrowia małego. Nie cofną czasu ,nie naprawia błędów przeszłości. Świadomość ,że przyczyniła się do rozpadu małżeństwa, wypadku Rafała. Doskonale wiedziała o niesprawnych hamulcach. Zapomniała wspomnieć mężowi bojąc się kolejnej kłótni.

Nieszczęśliwy wypadek. Gówno prawda. Nie zabrałam kluczyków ,nie ostrzegłam...

 Żałowała ,że postępowała wbrew rozsądkowi, źle się odżywiała ,paliła i żyła w ciągłym stresie. Pogładziła mięciutką skórę dziecka i mały uśmiechnął się. Zalała ją fala czułości.
- Moje małe słoneczko- ucałowała nosek. 

                                                   ****

Zapaliła światło i rozpaczliwie zamrugała powiekami. Twarz opuchła od płaczu. Stawało się to powoli normą. Kochała ,ale bała się przekroczyć granice i kierować się uczuciem. Rozejrzała się po pokoju. Michałka nie było. Przestraszyła się i pobiegła do dziecięcego pokoiku. Musiała sprawdzić czy oddycha. Robiła to wielokrotnie w ciągu dnia.

Prawdopodobnie zasnęła i nic nie było w stanie ją obudzić. Zwykle wstała do płaczącego niemowlaka ,ale dziś go nie słyszała. Od kilku tygodni zasypiała z synkiem w łóżku. Pokoik był piękny urządzony specjalnie dla Michałka ,ale wolała mieć go obok. W odcieniu błękitu z łóżeczkiem z bielutkim baldachimem, leżaczek w kolorowe zwierzątka ,komoda z akcesoriami niezbędnymi dla dziecka i podświetlane na ścianie szare lampki w kształcie gwiazdek i półksiężyca. Biały miś z czarną wstążką zawsze siedział na regale między książeczkami.

W jej sypialni było miękkie łóżko z jasną pachnącą pościelą ,turkusowa tapeta kojarzyła się z tropikami i żółte zasłony z pustynnym piaskiem. Przez okno rano podziwiać mogła wschód słońca i wdychać woń kwiatów ,które wkrótce miały zakwitnąć. Wyleczyła zapalenie gardła i cieszyła się piękną pogodą ,ale od dwóch tygodni znów padało. W zeszły czwartek zmarzła, zmokła i porządnie się przeziębiła ukrywając to przed Markiem. Wyjechał do Francji na miał wrócić późnym wieczorem.

Podczas kąpieli zdarzył się przykry incydent. Przerażona zawołała Marka. Pojechali do szpitala. Czuwał przy synku podczas ,gdy zostawili małego na obserwacji. Ula nazywała się wyrodną matką. Dobrzański okazał się prawdziwym wsparciem. Był zawsze ,kiedy potrzebowała. Przygotowywali wspólnie kolacje i oglądali filmy. Nie wystarczały jej cmoknięcia w policzek i w tył głowy ,gdy usypiali synka. Czasami się przytulali ,gdy śledzili losy bohaterów na wielkim ekranie, w salonie. Zazdrosna była o Michasia ,bo jego całował ,bawił się z nim i nieba ,by mu przychylił. Ona czuła się niepotrzebna ,niekochana i całkiem niewidzialna.

Starał się zdobyć jej zaufanie i postępował powściągliwie. Sny erotyczne nawiedzały go ,co noc. W dodatku takie po ,którym budził się ze wzwodem i mokrym podkoszulkiem. Prysznic przywracał do rzeczywistości. Nie wiedział ,że jej też kilka razy śnił się ,że kochają się pod prysznicem ,biegają po plaży ,czy tańczą. W najciekawszym momencie budziło ją kwilenie synka. Po nieprzespanych nocach ,w dzień chodziła jak zombie. Z sińcami pod oczami i poszarzałą cerą. Błękitne oczy straciły dawny blask ,a waga leciała bardzo szybko w dół. Nie miała siły gotować i sprzątać też nie. Na szczęście przychodziła pani Frania i dbała o porządek w domu ,a Ula poświęcała cały swój czas synkowi. Mały nie spał zbyt długo. Często się budził i miewał kolki. Zbrudził niemal wszystkie ubranka. Zostały po dwie pary bodów, pajacyków ,śpioszków i kaftaników.  W środę pojechała z Markiem na zakupy, zostawiając po raz pierwszy Michałka z Weroniką. Ula niechętnie chciała powierzyć maluszka nastolatce ,choć ufała jej jak mało komu. Byli dla siebie niczym najlepsze przyjaciółki.  

Markowi do pełni szczęścia brakowało Uli ,zasypiającej u jego boku. Rozmów bez skrępowania , głośnego śmiechu, bliskości, czułych wyznań, wspólnych kąpieli i seksu.

Nie potrafił już dłużej czekać w zawieszeniu. Obdarzał miłością trzy osoby. Ulę , Michałka i Weronikę. Każdą osobę na swój sposób i nieco inaczej ,ale byli niezaprzeczalnie najważniejszymi osobami w jego życiu. Szczególnie córka i syn. 

 Helena w dalszym ciągu opłakiwała męża i chodziła regularnie na jego grób. Nie zaakceptowała ,, związku'' Uli i Marka i przychodziła wyłącznie ,żeby zobaczyć wnuka. Obwiniała Ulę o jego stan zdrowia ,a Markowi powtarzała ,,Z Paulinką miałbyś mądre i zdrowe dzieci. Ta przybłęda nie nadaje się na matkę'' Krzysztof od początku zauważył w niej materiał na synową. Nie mówił jednak tego żonie. Po jego śmierci Helena stała się wyniosła ,arogancka i ludzi z spoza kręgu śmietanki towarzyskiej traktowała z rezerwą wręcz wrogością. 

Zabierała Michała na spacery bez uzgadniania z matką dziecka ,krytykowała wszystko ,co robiła kobieta. 

                                     ****
                      Parę miesięcy później...

- Mam problem- oznajmiła od progu Weronika. – Mogę wejść?

- Jasne- odpowiedziała obejmując się ramionami i zapatrując się na ogród w pierwszych promieniach słońca.

- No ,więc- zaczęła nastolatka siadając po turecku na materacu. – Chcę wystąpić w castingu do programu muzycznego i pojechać do New Jersey. Osiemnaście kończę dopiero za miesiąc.

- New Jersey?- Ula uniosła zdziwiona brwi. – Dlaczego nie zgłosisz się do polskiego programu? Jurorzy z pewnością docenią twój wokal. Otrzymasz szansę nagrania pierwszego singla ,która stanie się hitem. Musisz pamiętać jednak ,żeby coś osiągnąć trzeba włożyć w to mnóstwo wysiłku ,bo sam talent nie wystarczy- tłumaczyła jej chcąc ostudzić nieco entuzjazm nastolatki. – Warto spełniać marzenia ,ale powinnaś skupić się też na szkole.

- Marek się nie zgodził?- zaciekawiła się kobieta.

- Ma złe zdanie o artystkach. Uważa je za zepsute do szpiku kości. Bezduszne suki. Oprócz modelek ,bo o nich nie wypowiada się głośno. Chodzi mu głównie o aktorki i piosenkarki- wyjaśniła. – Boi się ,że mi uderzy sodówka. Ponieważ wykształcenie jest najważniejsze i muszę mieć dobry zawód. Chcę być wizażystką i pracować w rodzinnej firmie przy pokazach mody. Z tatą jeszcze nie rozmawiałam. Zależy mu na kontynuowaniu tradycji rodzinnej ,a ja zdecydowanie mam inne plany na przyszłość.

- Ja nawet nie wiem kim byli rodzice z zawodu i jakimi naprawdę ludźmi. Garść wyblakłych wspomnień to wszystko ,co mam. Bałam się zapomnieć mamy- zamigotały łzy  i łamał się jej głos.

- A moja wolała karierę- stwierdziła kwaśno. – Nie rób mnie w bambuko. Jesteś tu wyłącznie  ze względu na Miśka? Nikomu nie powiem- zrobiła gest przypominający zamykanie ust na kłódkę i wyrzucania klucza.

- Kogo?- zapytała z uśmiechem Ula. – Szczerzę?

- Wyłącznie- potwierdziła Wera opierając łokcie na kolanach.

- Trudno mi trzymać twojego tatę na dystans- oklapła na materac i odgarnęła włosy z twarzy. – Kocham go i widzę ,że on tak bardzo się stara. Kocha małego i ściśle trzyma się ustalonych reguł- skłamała. 

- W miłości nie ma reguł albo się kocha ,albo nie. 

- Czyli będziesz studiować wiraż czy kosmetologię?- ominęła bolesny temat miłości.
- Poważnie mój ojciec i celibat?
- No ,nie do końca- mruknęła Ula.
- Czyli coś było? 
- Wera- oburzyła się szatynka. - Nie musisz się uczyć?

Poruszyła się niespokojnie i odblokowała ekran komórki. Zawiedziona wsunęła z powrotem do krótkich szortów.
-  W sobotę rano? Pisałam do ,,Malwy'' ,ale nie odpisała. W jej domu była imprezka...mnie tam nie było. Nie chodzę na imprezy odkąd...ten dupek zabawiał się z inną. Ale ,,Malwa''...
- Nie kończ wiem ,co dalej. Imprezowałam,kiedyś ... Nie jest ci zimno?

Ula z początku trudno miała się przyzwyczaić do nowoczesności i ciepła ,bo w dzieciństwie zdarzało się jej marznąć i spędzić wieczór w ciemnym lesie znajdującym się nieopodal domu dziecka. Rozpoczęły się poszukiwania i znaleźli ją przemarzniętą w środku lasu z zaognionymi policzkami. Chciała szukać rodziców na własną rękę nie przyjmując do wiadomości ,że nie żyją.

- Nigdy- przygryzła w namyślę dolną wargę. 
- A studia wybrałaś czy nie?
– Zastawiam się nad kosmetologią.

- I wstajesz o piątej dwadzieścia ,aby rozmawiać o studiach?- zapytał Marek ,wchodząc do środka.

Ula skierowała na niego wzrok i zamilkła. Weronika podniosła się z materaca.

- Idę po fistaszki ,przynieść ci?- zwróciła się do Uli.

- Nie , w lodówce jest sałatka z mango ,a i możesz zajrzeć do Michałka?

- Chętnie. Pewnie demoluje łóżeczko- zażartowała.- Albo płacze.

- Minutę temu spał- wtrącił Dobrzański i uśmiechnął się ,a Uli zrobiło się gorąco na widok dołeczków. Dawno się do niej nie uśmiechał.

Położyła się opierając o wezgłowie łóżka i krzyżując w kostkach nogi. Przysunął się koło niej i przyglądał spod przymrużonych powiek. Zacisnął dłoń walcząc z pokusą, by jej nie dotknąć. Krótka beżowa koszula podwinęła się nieco do góry.

- Powiedz ,kim jest ten Adam- zapytał spokojnie.- Po kolei. Zacznij od początku.

- Nie chcesz tego słyszeć- poderwała się z łóżka. Ujął jej dłoń splatając ich palce. Spojrzała na Marka pytająco.

- Chcę- odrzekł z pewnością. – Poznać twoją przeszłość ,dowiedzieć się o czym marzysz. Ludzie będąc w związku...
- Nie jesteśmy w ,,związku''. Mamy dziecko i mieszkamy pod jednym dachem. Kilka nocy nic nie zmienia.
- Zmienia , Ula . Kochamy się i marzymy o wspólnej przeszłości.
- Ale ja ci nie ufam.Nigdy cię nie ma.Jestem ja i ty osobno,nie razem. Nie rozumiesz? Jesteś zazdrosny,oskarżasz mnie o wszystko. Nie mogę być nikim więcej niż kochanką i matką Michała- mówiła bez energii ,przygaszona.
- Kim jest Adam?- zapytał z naciskiem.

- Dobrze- mruknęła pojednawczo. – Z Adamem poznaliśmy się w liceum. Kochał niebezpieczeństwo i obracał się w złym towarzystwie. Miałam wtedy słabość do złych chłopaków. Fatalne zauroczenie ,kiedyś nazywałam je młodzieńczą miłością. Chodziło mu wyłącznie o łóżko. Po tym zmył się po angielsku. Postanowiłam nigdy więcej się nie zakochać. Nie kierowałam się uczuciami ,aż do poznania Rafała. Rodzice nie akceptowali mieszkania razem bez ślubu. Brak dziecka sprawił ,że mieliśmy często ciche dni lub kłótnie. Psuło się między nami ,a ja przed snem myślałam o tobie ,nie o mężu. Bałam się samotności ,dlatego tkwiłam w tym związku ,a pragnienie posiadanie dziecka stało się silniejsze niż cokolwiek.

- Aranżowane małżeństwo? Z Pauliną było podobnie ,tylko my nie wzięliśmy ślubu. Gdyby dowiedziała się o córce wpadłaby w szał- oderwał wzrok od ich dłoni i spojrzał na Ulę.

- Marek ,jak mogłeś sądzić ,że lecę na twoją kasę? Ja wiem może tak to wygląda- mówiła przyciszonym głosem. - Twoja matka...

- Nie przejmuj się nią. Najważniejsi jesteśmy my. 

- Nieprawda- zaprzeczyła gwałtownie. - Kogo próbujemy oszukać? Nie uda się nam.

 Zniszczymy siebie nawzajem- dopowiedziała w myślach.- Nie wiesz o jednej ważnej rzeczy.

,,Marek zasługuje na kogoś lepszego'' - przypomniała sobie słowa Heleny .  ,,Z tobą nigdy nie będzie szczęśliwy'' ,,Rujnujesz mu życie''  

- Problem jest w tobie- stwierdził nagle.

- Słucham? We mnie? Marek jak możesz?! Ty...

- Nie kochasz - przerwał jej i chciał iść ,ale zatrzymała go. 

- Nie odchodź ,proszę. Mylisz się i niesłusznie oskarżyłeś mnie o sprzedanie pierścionka. Dzwoniłam do Sary. 

- Uważasz ,że to jej sprawka? Skąd go miała?

- Może ci wypadł i znalazła ,gdzieś w mieszkaniu? Znalazła ponoć współlokatora- kontynuowała- Nazywa się Adam. Chyba chodzi o mojego eks. Wciąż winna jestem mu dwadzieścia tysięcy.

- Za co? Ula powiedz ,że...

- Jakby ...no...

- Spałaś z nim?!- w szarych oczach błysnął gniew.  Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i zaciskał szczękę. - Cholera ,powiedz! Zdradziłaś mnie? Tak jak swojego męża? Jesteś dziwką- powiedział dobitnie i złapał za ramiona potrząsając. 

- Nie - odpowiedziała cicho. - Ale on...podałam mu dane do twojego konta. 

- Jak mogłaś? Złodziejka! - wydarł się i zacisnął mocniej ręce na jej szczupłych ramionach. Dławiła się łzami ,drżąc z przerażenia i szoku.- Spałaś z nim?- powtórzył.
Nie odpowiedziała przygryzając wargę i spuszczając głowę. 

- Paulina nigdy ...

- Jasne- rzekła rozwścieczona. - Paulinka nigdy nie zrobiłaby ci takiego świństwa. Czemu ,kurwa nie ożeniłeś się z nią! A zapomniałam ,bo wolałeś posuwać....

- Bezczelna- fuknął w dalszym ciągu trzymając ją mocno za ramiona. Zacisnął ręce. W jego oczach dostrzegła furię.

- No , proszę uderz mnie! Bij! Zasłużyłam ,bo szantażował mnie i chciał zrobić krzywdę małemu,porwać i zażądałby okupu. Nie zgodziłam się. W życiu nie pozwoliłabym na to.Mojemu maluszkowi nie może stać się krzywda! Nie może! Tobie też nie. Bałam się ,umierałam ze strachu. Przypiął mnie kajdankami do łóżka ,co miałam zrobić? No ,co? Ty być postąpił inaczej? Narażał rodzinę? Osoby ,które kochasz? Więc bij ,bo zasłużyłam. A tabletki biorę z powodu problemów z żołądkiem- Ula mocno mijała się z prawdą.

- Nie biję kobiet- oświadczył.- Nie wierzę ci. Dlaczego się trujesz? Opiekujesz się dzieckiem i bierzesz prochy? Pojebało cię? Moja matka miała rację, nie nadajesz…

- Ta ,dodaj jeszcze swoją stukniętą mamuśkę. 

- Przegięłaś. Brzydzę się tobą- wysyczał.

 To ja powinnam tobą. Gdybyś nie zdradził nasze dzieci wychowywałyby się w pełnej rodzinie ,a tak...muszę się wyprowadzić ,uciec jak najprędzej.

- Kupiłeś mnie . Dałam się nabrać na prezenciki i twoje dobre serce. Wspaniały tatuś troszczy się o swojego synka- ironizowała.- Przypomnieć ci o Andżelice? Koszuli pachnącej damskimi perfumami ,karteczce z numerem telefonu? Śladzie szminki na koszuli ? Dodam ,że twój przyjaciel potwierdził wasze wspólne wyjście z klubu. Także jesteśmy kwita. Zdradziłeś mnie i nie miałeś odwagi mi powiedzieć? Nadal zgrywałbyś idealnego kochającego faceta?

- Nie zdradziłem cię- odrzekł automatycznie. - Pożegnaliśmy się przed hotelem. Odwiozłem ją taksówką, dzwoniąc do jej chłopaka.

- Wymyśliłeś bajeczkę i mam ci uwierzyć? 

- Ona spadła ze stołka więc zamówiłem taksówkę. Nie wypiłem ,aż tak dużo  jak Andżelika. Nic nie było. Kocham ciebie.  Pokłóciliśmy się ,zadzwoniłem do Seby, trochę wypiłem . Nie zdradziłem cię ,przysięgam na naszego syna. Naprawdę.- tłumaczył z miną męczennika. Ula wcale nie wierzyła w jego zapewnienia.

-  Wróciłeś następnego dnia po południu. A Michałka zostaw w spokoju. Jest wyłącznie mój- syknęła. - Ty będziesz mógł go odwiedzać ,czasami jeśli wcześniej powiadomisz mnie o odwiedzinach. 

- O czym ty- odsunął niespodziewanie ,a napięte mięśnie ramion rozluźniły się i puścił ją ,aż się zachwiała. Rozmasowała obolałe miejsca i utkwiła zapłakane ,pełne strachu tęczówki w mężczyźnie. 

- Wyprowadzam się. Złamałeś zasady.

- Nie ,nie- zaprzeczył. - Nie spałem z Andżeliką. 

- Dobrze. Weronice o niczym nie powiem. Sam to zrobisz. Spieprzyłeś wszystko. Nie chcę cię znać!

- Ula- zaczął.-  Wybacz ,ale ja cię...

- Skończ. Szukałeś laski ,która ogrzeje ci łóżko? Niech robi to Andzia ,bo ja nie zamierzam. Sama wychowam dzieci! Weronika cię znienawidzi ,Michałek ma roczek więc nic nie rozumie ,a ono...- położyła dłoń płaskim brzuchu.- Lepiej ,żeby nie wiedziało,kiedyś się dowie ,co zrobiłeś. Mam nadzieję ,że będzie to dziewczynka.

Potrząsnął głową i wyszedł. Zawrócił ,gdy dotarły do niego jej ostatnie słowa. Wszedł z powrotem .
- Możesz powtórzyć?
Spoiler: Nikt nikogo nie zdradził, oboje przejdą katharsis i dadzą sobie ostatnią szansę w dość przykrych okolicznościach.