,,Zakręty'' Rozdział 1

                                             Rozdział 1

- Nie skacz!- obejrzała się skąd dobiega krzyk. W mroku nikogo nie widziała. W ciemności ,oczy próbowały coś dostrzec ,lecz okazało się to ponad jej siły zwłaszcza z jej wadą wzroku. W ciemnej toni w oddali odbijały się światła miasta. Pochyliła się nad barierką.

- Zastanawiasz się jak mocna jest ta konstrukcja inżynierska- ktoś się głupowato zaśmiał.- Podpory i przęsła spokojnie wytrzymają ,ale pod mostem jest woda.

- Wiem- odparła.

- Właśnie pusta przestrzeń. To most samobójców.

- Samobójców?- odwróciła się w stronę dochodzącego głosu. - Nie bardzo rozumiem.

Zaświecił jej latarką w oczy ,aż ją oślepił. Przestraszyła się. Nie chciała się zabić. Po prostu nie wiedziała co ze sobą zrobić. Zagubiona poszła na most. Nie zamierzała skakać. Po prostu poszła pomyśleć. Ostatni autobus właśnie jej odjechał. Nie wiedziała jak wrócić do domu. Ojcu napisała ,że nocuje u przyjaciółki w Warszawie ,aby się nie martwił. Chciała zadzwonić do jeszcze jednej osoby ,lecz nie była pewna czy odbierze. Czy odpowie na jej wołanie? Czy uleczy jej złamane serce? Wiedziała ,że on potrzebuje czasu. Powiedziała mu ,że może czekać rok,pięć lat ,ale musi wiedzieć ,że warto. Teraz tego nie wiedziała. Serce wciąż kochało. A on nie umiał zdecydować z którą chcę być. Pragnęła by wybrał ją mimo że tamta jest jego narzeczoną i jego rodzice trzymają za nią stronę. Nie umiała z niego całkowicie zrezygnować. Gdy go widziała jej serce się radowało. Przepełniała ją euforia ,gdy ją przytulał,całował. Uwielbiała słuchać jego głosu. Był jej uzależnieniem. Używką ,którą musi brać codziennie. Bez niego czuła się taka mała ,krucha i bezsilna. Chciała walczyć o tą miłość. Wierzyła ,że to przeznaczenie. Uwierzyła ,że mogą mieć szansę wbrew światu, nawet ,gdy on będzie oddalony o tysiąc kilometrów od niej wiedziała ,że to uczucie nie wygaśnie.

Stali przy regale wpatrując się w siebie. Mężczyzna nie odpowiedział na wcześniej zadane mu pytanie. Unikał wzroku kobiety. Przed minutą się całowali teraz byli zakłopotani przez pytanie ,które padło z ust szatynki.

- Wolisz być z nią czy ze mną?

- Wiesz przecież.

- No właśnie nie. Wybieraj albo ona albo ja? Nie możesz być z nią i ze mną.

- Ale…

- Wybieraj- dodała stanowczo.

Milczenie przeciągało się w nieskończoność. Kilka razy otwierał usta i zamykał jak ryba wyrzucona na brzeg morza łapiąca powietrze. Nim spostrzegł jej już nie było w gabinecie. Stał sam z milionem myśli. Jedna prześmigiwała drugą. Chciał powiedzieć jak bardzo jest ważna dla niego ,ale nie potrafił. Sądził ,że to źle zabrzmi ,bo wciąż jest w stałym związku z inną kobietą. Szatynka zawróciła mu w głowie. Nie sądził ,że ich relacja pójdzie w takim kierunku. Przyjaźnili się ,wspierała się. Jakiś czas temu dowiedział się o głębokim uczuciu jakim go obdarzyła. On zaś pogubił się w nich. Zabrał marynarkę i wyszedł obejrzał się jeszcze spoglądając na biurko swojej asystentki.

Wrócił do domu. Wszedł do sypialni. Paulina leżała na boku. Podszedł bliżej. Miała zamknięte oczy. Myślał ,że śpi. Nie wiedział ,że tylko udaje. Po cichu udał się do łazienki tam stanął przed lustrem. Wpatrywał się w swoje odbicie mając ogromne wyrzuty sumienia ,że oszukuje swoją asystentkę ,która jednocześnie jest jego kochanką. Stał tam tak długo nawet nie usłyszał dzwoniącego telefonu. W końcu spojrzał na wyświetlacz ,gdy siedział na kanapie w salonie. Nie odwonił. Wyświetlacz pokazywał czwartą nad ranem.

Szatynka chodziła po moście. Nadeszli jacyś ludzie. Zaczęli się z niej naśmiewać. Zza chmur wyszedł księżyc. Skończyła się całkowita ciemność. Ktoś zabrał jej okulary. Jakiś młody człowiek wtrącił się i dzięki niemu udało jej się je odzyskać. Nad ranem wróciła do domu. Od razu udała się do swojego pokoju i położyła się do łóżka. Zasnęła.

- Córcia pora wstawać do pracy- rzekł ojciec.

- Nigdzie nie idę.

- Marek dał ci dzisiaj wolne ? Nie powinien tak długo trzymać cię w pracy. Pisałaś ,że nocujesz u przyjaciółki.

- Okłamałam się tato ,przepraszam- lekko się podniosła opierając się na łokciach.

- Nie spałaś u przyjaciółki?

- Nie. Spacerowałam po Warszawie. Musiałam coś przemyśleć.

- Byłaś tam z Markiem?

- Nie ,sama.

- Puścił cię samą. Mógł odwieść cię chociaż do domu.

- Nie wiedział ,że tam jestem. Tato nie zadawaj już więcej pytań. Chcę spać.

Opadła z powrotem na poduszkę i nakryła się kołdrą.

- Dobrze . Nie chcesz to nie mów.

- Oj tato- mruknęła.- To skomplikowane.

Na śniadanie zeszła dość późno. Nakładała sobie już piątą warstwę masła. Ojciec patrzył na nią zaniepokojony. W końcu odłożyła kanapkę i wzięła tylko jabłko i wyszła do pracy.- A śniadanie?

- Zjem w pracy . Z resztą powinnam chyba przejść na dietę.

- Rozchorujesz się.

- Nie martw się o mnie!- krzyknęła wychodząc z domu.

Schyliła się by pogłaskać kota wtedy jak spod ziemi wrósł przed nią Dobrzański. Podskoczyła ,aż i spojrzała na niego z otwartymi ustami.

- Cześć Ula- pocałował ją w policzek na przywitanie.

- Cześć.

- To dla ciebie- Wręczył jej mały bukiecik niezapominajek.

- Dziękuje. Są piękne- zanurzyła nos w błękitnych płatkach.- Co ty tu robisz?

- Przyjechałem po ciebie. Wczoraj w nocy dzwoniłaś do mnie. Chciałem później oddzwonić ,ale było za późno.

- No jasne Paulina.

- Nie Paulina. Musiałem trochę pomyśleć. Nie miałem przy sobie telefonu. Dopiero ,gdy kładłem się spać w salonie to spojrzałem na twoje nieodebrane połączenia.

Nie spał w sypialni. Ma kryzys z Pauliną czy nie chciał położyć się obok niej?

- Przepraszam ,że do ciebie dzwoniłam.

- A powiesz mi co chciałaś mi powiedzieć.

- Nie. Lepiej jedźmy do pracy.

W firmie nie mieli zbyt wiele czasu na rozmowę a Ula na lunch poszła do bufetu na ,,ploteczki’’ . Ela znów przeżywała kryzys miłosny i bardzo to przeżywała. Bardziej niż poprzednie rozstanie . Uli było przykro ,że przyjaciółce nie układa się życie uczuciowe. Ala miała dziś randkę z Józefem ,chociaż otwarcie się do tego nie przyznawała ,ale Ula znała ją już trochę i widziała jak się cieszy się na to spotkanie.

- A ty Iza czemu nic nie mówisz?

- Nie mam nastroju.

- Z ciążą coś nie tak?

- Nie ma już żadnej ciąży- odburknęła zwieszając głowę.- Wracam chyba do pracy.

Ula sączyła wolno kawę do momentu ,aż poczuła na swym ramieniu czyjś dotyk. Odwróciła się i Stanęła twarzą w twarz z młodym Dobrzańskim ,który uśmiechał się do niej czarują ,aż miękły jej kolana. Ala obserwowała tą scenę z niepokojem.

- Czy mi się wydaję …

- Nie ,nie wydaje. - odparła Ala.- Złapał ją za rękę i wybiegli.

- Pewnie musiało się coś znowu stać. Tylko co. Ala ty coś wiesz?- Ela spojrzała na nią nie zwracając uwagi ,że w bufecie zrobiła spora kolejka.

- Dostanę w końcu tą kawę czy nie.

- Chcę pani kawy to niech kulturalnie poczeka- rzekła bufetowa w bojowym nastroju.

Paula wywróciła oczami i prychnęła niczym królowa.

- Pani nie wie z kim zadziera.

- Księżną pani nie jest bym panią pierwszą obsługiwała – odburknęła sprzedając młodej kobiecie sok wieloowocowy.

- Da mi pani na szybko jakąś wodę? - spytała zdyszana kobieta.

- Gdzie się pani wpycha- oburzyła się Paulina.- Kolejka obowiązuję.

- Dzieci na mnie czekają.

- Przyprowadziła pani dzieci do firmy ? Na głowę pani upadła?

- Zwiedzać mogą , prezes wyraził zgodę.

- Proszę.- Ela podała jej wodę mineralną i spojrzała na Paulinę ,która nie kawę jak wcześniej chciała ,a sok wyszarpując go prawie z ręki i wyszła trzaskając drzwiami.

Ela nie przejmowała się zachowaniem Pauliny . W sumie to nic nowego. Zawsze uważała ,że należy się jej wyjątkowe traktowanie. Elę martwiła tylko przygaszona Ula i ,że Iza znów nie zostanie matką ,a tak tego pragnęła.