,, Bolesna strata'' 1

Kolacja na stole- zawołała Patrycja nakładając na talerze zapiekankę makaronową.

Czekała na resztę domowników. Mężczyzna zajął miejsce przy stole. Spojrzał na szczupłą blondynkę o ciemnych brązowych oczach. Na jej twarzy gościł blady uśmiech.

– Znowu nie zeszła na kolację ?-spytał wkładając jedzenie do ust.

– Nie, zamknęła się w pokoju i nie chce wyjść.

– Może pójdę z nią porozmawiać?

- Nie sądzę oby to coś dało. Ona nadal to przeżywa . Nie łatwo takie coś zapomnieć.

W niej jest zbyt wiele bólu.

 - Masz rację ,ale minęło już pięć lat i powinna ułożyć sobie życie z kimś.

-Przecież ona nie wychodzi nawet z mieszkania to jak ma się to udać? -zapytał Maciej .  

Po skończonej kolacji blondynka wstawiła naczynia do zmywarki. Spojrzała na Maćka. Siedział przy stole zamyślony. Wiedziała ,że martwi się o przyjaciółkę. Ona również się o nią martwiła. Była w niej tyle bólu, cierpienia ,że nie potrafiła sobie z tym radzić. Od cięła się od świata zewnętrznego. Nic już nie miało dla niej sensu ani barw.

– Mamo -poczytasz mi? -zapytała mała blondynka wchodząc do kuchni.

- Oczywiście skarbie- odparła. Wytarła ręce w ścierkę i usiadła na krześle biorąc dziewczynkę na kolana. Zaczęła czytać jej ulubioną bajkę. Zawsze przychodziła do niej wieczorem . Zauważyła po dłuższej chwili ,że oczka małej się kleją. Odłożyła książeczkę na stół i wzięła ją na ręce idąc w kierunku pokoju dziecięcego.  Pokój był ciemno różowy z elementami białego. Łóżko stało niedaleko okna. Na półce siedziały misie i lalki Barbie.  W koncie stało czerwone biurko a na nim różowa lampka z naklejkami motylków. Na podłodze leżał puszysty fioletowy dywan. Ułożyła ostrożnie ją w łóżku . Przykryła kołdrą i całując w czoło opuściła pokój. Mała przekręciła się na bok obejmując ulubionego pluszowego Kubusia Puchatka.

                           ****

-Usnęła?- spytał siadając obok żony na kanapie. Przytuliła się do niego i spojrzała na szklany ekran. Leciał akurat jakiś kryminalny serial.

– Śpi jak aniołek – odparła.

Siedzieli wtuleni w siebie i szczęśliwi. Mieli dwójkę pięknych i grzecznych dzieci. Chłopiec nocował dziś u babci. To była jego pierwsza noc za domem. Ma dopiero siedem lat.  Poznali się na studiach. Na początku się zaprzyjaźnili ale potem przerodziło się to w głębsze uczucie.  Pobrali się po skończeniu studiów. Po dwóch latach na świecie pojawił się ich syn, a po kolejnych dwóch córka. Mieli wszystko o czym marzyli. Pracę ,rodzinę ,miłość  ale ze smutkiem patrzyli na życie przyjaciółki ,które już nie było tak kolorowe.

                        ****

-Ty żyjesz jak pustelnik – odparł blondyn do przyjaciela siedząc na kanapie w jego salonie.

- Przesadzasz wcale tak nie żyję. Przecież mam przyjaciół, prace  ,pieniądze i .. .

- Ale nie masz kobiety. Siedzisz tu ze mną i szklanką whisky czy chcesz aby tak wyglądało twoje życie? Nie chcesz żadnych zmian?

- Nie wierzę już ,że się ono zmieni. Wszyscy wokół mają żony ,dzieci ,ale ja wciąż jestem sam.

-Właśnie od czasu zerwanych zaręczyn nie byłeś z nikim na stałe.

-Dawno przestało bawić mnie życie jakie prowadziłem kiedyś. Nie chce już do niego wracać. Potrzebuję stabilizacji. Nie chce tracić czasu na kluby i chętne laski. One nie nadają się na życiową partnerkę. Potrzebuję kogoś kto mnie będzie rozumiał. Przy kim godzina będzie zaledwie kwadransem ,a każda chwila będzie cenna.

- Opamiętaj się gadasz jak jakiś poeta. Co ci się zebrało na takie rozważania?

- Życie stary po prostu życie. Mam trzydzieści pięć lat, a nadal jestem sam. Chciałbym być wreszcie ojcem.

To stwierdzenie zaskoczyło przyjaciela. Nie sądził ,że człowiek ,który kilka lat temu miał liczne romanse na swoim koncie i zdrady narzeczonej będzie myślał o poważnym związku. Sam też ,kiedyś tak żył ,ale od ponad trzech lat jest mężem i ojcem. Nie wyobrażał sobie aby mogło teraz nie być jego syna czy kobiety ,którą kocha. Brunet wstał z kanapy i podszedł do okna. Popatrzył na nocną panoramę miasta. Widział tylko nieliczne światła. Zegar wskazywał parę minut po północy.  Mieszkał sam w tym dużym mieszkaniu. Kupił je z myślą o poznaniu odpowiedniej kobiety i założeniu rodziny ,ale tak się nie stało. Nawet jego kumpel miał już żonę i dziecko. Sam też chciał aby ktoś powiedział do niego ,kiedyś ,, tata’’. Zdawał sobie sprawę ,że życie ucieka. Całkowicie poświęcił się pracy. Otworzył lekko drzwi od tarasu i wyszedł na zewnątrz. Poczuł chłodny powiew kwietniowego wiatru. Miał na sobie błękitną koszulę i jasne spodnie od garnituru.

Leżała na dużym łóżku z biała pościelą. Cisza ją otaczała. Po jej zapadniętych policzkach leciały słone krople. Wstała pomału i spojrzała na widok za oknem odsłaniając zasłonę. Miała na sobie długą kremową koszulę i bose stopy. Ciemne włosy sięgały do ramion. Oczy piekły od łez. Nie miała wiele siły. Pomału wyszła na taras. Poczuła chłodny podmuch kwietniowego wiatru. Nigdy nie wychodziła na taras. Dla niej nie było już nocy ani dnia. Wszystko było jedną czarną otchłanią pozbawioną jakiegokolwiek sensu. Jej chude ciało drżało z zimna. Nie pamięta ,kiedy czuła ciepło. To było tak odległe. Wspomnienia wciąż ją nawiedzały a noce były pełne dziwnych snów. Świat zewnętrzny przestał mieć dla niej znaczenie. Żyła ale czuła ,że dawno już umarła. Spojrzała na uliczne światła. Wiele osób o tej porze spało ale ona już nie pamiętała ,kiedy przespała spokojnie noc. Nie chciała dłużej tak żyć. Chciała umrzeć aby skończył się wreszcie ten ból. Nie potrafiła już z tym żyć. Tak bardzo cierpiała. Los odebrał jej to co miała najcenniejsze. Nie miała przy sobie osoby ,która by ją wspierała i kochała. Byli przyjaciele ale to nie to samo. Chciała mieć własne życie.

-Wejdź do pokoju bo się przeziębisz- odparł Maciek wchodząc do pomieszczenia z tacą. Postawił ją na nocnej szafce. Były na niej kolorowe kanapki i ciepła herbata oraz dwie pomarańcze.

- Nie martw się ,nic mi nie będzie – rzekła nie patrząc na niego. Jej głos był obojętny pozbawiony jakichkolwiek uczuć. Tylko osoby ,które bardzo dobrze ją znały wyczuwali w jej głosie ból.

- Chodź ,musisz coś zjeść- powiedział podchodząc do niej. Odwróciła się do niego. Mimo bladego światła nocnej lampki zauważył jej zaczerwienione oczy.

– Nie muszę ,ja już nie chcę żyć

- Co ty mówisz? Nie wolno ci nawet tak myśleć.

- Maciej moje życie skończyło się pięć lat temu i dobrze wiesz ,że czasu nie da się cofnąć. Nawet gdybym bardzo chciała. Ja już nie potrafię normalnie funkcjonować. Żyć jakby nic się nie stało. Życia jej nie zwrócisz .

- Zawsze można zacząć od nowa. Jesteś jeszcze młoda i możesz zmienić swoje życie ale musisz tego chcieć. Nikt za ciebie go nie przeżyje. Wiele jest osób ,którzy w ciebie wierzą.

- To nie ma sensu. Mam trzydzieści dwa lata i nikogo kto by przy mnie był. Nie mówię o tobie czy Patrycji ale o mężczyźnie. Kimś kogo bym kochała i miała w nim wsparcie. Wiem ,że nigdy się nie spełnią moje marzenia. Marzyłam o mężu i dzieciach ,ale. .. to przeszłość- dodała łamiącym głosem po czym rozpłakała się. - Emi- wyszeptała płaczliwie.

- Na pewno znajdzie się mężczyzna ,który cię pokocha.  Spotkasz jeszcze tą prawdziwą miłość.

- Nieprawda ,ja już kochałam, a moje serce zostało złamane. Nie mogę pokochać bo moje serce jest bolesną raną.

- Nadal go kochasz?

- Był jedyną moją miłością jaką w życiu miałam, a co mi teraz pozostało? Tylko smutne wspomnienia i łzy. Nie mogę cofnąć czasu. Wszystko zabrał mi los. Lekko się uspokoiła i weszła do środka siadając na łóżku. Zamknął drzwi. I usiadł obok. Niespodziewanie weszła blondynka.

– Jedz, musisz nabrać sił nie możesz wiecznie żyć przeszłością.- rzekła Patrycja patrząc na męża i przyjaciółkę.  – Wiem ale to trudne . Nie kocham go już. Tylko nie umiem żyć jak dawniej.

- Zapomnij o nim. On nie powinien już cię obchodzić. Zdradził cię i porzucił. Taki nie jest wart ani jednej łzy, a tym bardziej wspomnień.

- Masz rację. Nie powinnam o tym myśleć. Żyję przeszłością.

- Najwyższy czas to zakończyć i wyjść do ludzi.

Opuścili jej pokój aby mogła być sama i przemyśleć kilka spraw. Nie łatwo pozbierać się gdy ma się bolesną przeszłość. Nie tknęła kolacji. Upiła łyk herbaty i położyła się . Patrzyła w sufit. Spojrzała na szufladę w szafce nocnej. Miała ją pod kluczem. Usiadła i przekręciła klucz. Wyciągnęła pudełko i zaczęła przeglądać rzeczy ,a po jej policzkach płynęły łzy. Jej usta drżały ,a w sercu czuła ogromny ból i pustkę. Nie umiała uwolnić się od wspomnień.

                                                                    ______________________________

Miało być inne opowiadanie ,lecz to zaczęłam pisać wcześniej więc rozwinę tą historię ,która do wesołych nie należy. Ps. Dziękuję za ponad 130 tys. wyświetleń na blogu. 

                                       Pozdrawiam serdecznie :)