,, Bolesna strata'' 2

Kolejne łzy spadały na pamiątki ,które trzymała na kolanach. Nie mogła zasnąć.  Zapowiadała  się bezsenna noc. Nie pierwsza.  Minęło. Pięć długich lat a ona czuła jakby czas się zatrzymał. W ostatnim czasie bardzo schudła. Przyjaciele się o nią martwili. Nie czuła ,że żyje. Egzystowała.  Wszystko docierało do niej w zwolnionym tempie.  Nie pamiętała już czasów ,kiedy była radosną dziewczyną spełniającą swoje marzenia i zawsze znajdująca rozwiązanie . Nawet z sytuacji wydających się bez wyjścia.  Nikt już nie pamiętał jej szczerego uśmiechu.  Gdy była nastolatką nosiła okulary i aparat ortodontyczny ,ale wraz zdaniem matury jej wygląd się zmienił. To Patrycja ją zmieniła. Zabrała ją pewnego razu do swojego domu. Jej mama miała własny salon kosmetyczny.  Zrobili jej manicure ,pedicure ,depilacje woskiem. Na jej twarz nałożyli maseczkę, a potem krem i zrobili lekki makijaż. Efekt psuły tylko okulary i aparat oraz ubrania. Dostała kilka po Patrycji ,która ciągle dostawała i nie była w stanie ich przenosić.  Podcięła włosy i zmieniła kolor na ciemniejszy.  Ortodonta uwolnił ją od aparatu i wreszcie mogła pokazać światu w pełni swój śnieżno-biały uśmiech. Z czasem też okulary zniknęły, a na ich miejsce weszły soczewki.  Spojrzała na zdjęcia.

– Dlaczego życie jest takie okrutne? Czy mi nie jest pisane szczęście?- zapytała samą siebie. 

                                              *********

Maciek siedział nad dokumentami i próbował opracować nową strukturę inwestycyjną. Firmę nie było stać na inwestora, a kredyt nie wchodził w grę. Musiał znaleźć złoty środek ,dzięki ,któremu wyjdą z tego obronną ręką. Miał wielki dylemat. Wyniki sprzedaży były zdecydowanie za niskie. Jeśli będzie tak dalej będzie trzeba zwolnić kilka pracowników.

– A może tak kupić dobre materiały po niższej cenie? Albo znaleźć inwestora ,który będzie chciał wykupić stare kolekcje. 

Była sobota Patrycja zabrała Kasię i pojechała do teściowej odebrać Łukasza.  Jego przyjaciółka znów nie wyszła z pokoju. Była tylko w łazience i powrotem zamknęła się we swojej sypialni. Wziął laptopa na kolana i zaczął szukać sklepów w ,których mogli by sprzedawać stare kolekcje .

– A może zrobić kolekcje dla  zwykłych nastolatek? Przecież jest tyle dziewczyn ,które marzą aby wyjść na wybieg a zapłacą im mniej niż profesjonalnym modelkom i w ten sposób sporo zaoszczędzą a wtedy nie będzie bał się napić raportu. Jego rozmyślenia na temat kłopotów finansowych przerwał telefon.

- Cześć, sorry ,że dzwonię w sobotnie przedpołudnie ,ale jestem w domu sam i pomyślałem ,że może wpadniesz.

- A Sebastian ?

- Jest z żoną i synem we wesołym miasteczku ,a ja siedzę sam i w sumie się nudzę – odparł mężczyzna.

- To wpadnij . Właśnie próbuję znaleźć rozwiązanie jak wyciągnąć firmę z kryzysu i chyba mam pomysł.

- Pracujesz w sobotę? Maciek powinieneś   trochę przystopować ,bo niedługo zostaniesz pracoholikiem- zaśmiał się Dobrzański.

- Chyba masz rację ,ale ja nie umiem nic nie robić. Patrycja jest z dziećmi w Poznaniu. W odwiedzinach u matki, a ja nie mam nic do roboty to zająłem się tym.

- Dobrze ,wpadnę tylko podaj adres ,bo nigdy jeszcze u ciebie nie byłem.

- Czerniaków ulica bałtycka dwadzieścia pięć c – powiedział zbyt szybko. – Wiesz może lepiej . . . Nie chciał ,aby ktoś poznał sekret ,że wraz z żoną opiekują się cierpiącą na depresje Ulą.

- W porządku będę za parę minut – dodał i rozłączył się. Szymczyka znał bardzo dobrze zaczął pracować w Febo& Dobrzański  zaraz po studiach. Najpierw był asystentem dyrektora finansowego czyli Aleksa Febo. Jednak po zerwanych zaręczynach z Paulina oboje wyjechali do Milano. We Włoszech założyli własną filie firmy. Nosiła ona nazwę ,, Vacando’’ co oznaczało z włoskiego wakacje. Zajmowali się letnimi kolekcjami. Ten kraj należał do gorących. Piękne widoki zapierały wdech w piersiach. Paulina czuła tu ,że żyje. Od dwóch lat była żoną Andre Valli  . Była bardzo szczęśliwa pracując w firmie brata i mając u boku kochającego męża.

                                            ******

Po niedługim czasie do mieszkania Szymczyków zadzwonił dzwonek do drzwi.  Maciek wstał z kanapy kładąc laptopa na szklanym stoliku i udał się w kierunku drzwi.  Otworzył je widząc w progu prezesa FD ubranego ,w niebieską koszule i czarną marynarkę , spodnie.

– Witaj , wejdź – odparł z uśmiechem wpuszczając go do środka.

  Usiadł na kanapie rozglądając się po pomieszczeniu.

- Ładne mieszkanie- odparł po chwili namysłu Dobrzański. 

– Urządziłem go razem z Patrycją to na wybierała dodatki ,a ja zająłem się kolorystyką ścian i meblami.  Nagle jego wzrok padł na obrazek leżący na stole. Wziął go do rąk uważnie oglądając. 

– To twojej córki?- spytał patrząc na kartkę ,która przedstawiała rodzinę.

- Tak, Kasia uwielbia rysować  i jej prace wiszą już w przedszkolu . Za to Łukasz lubi grać w piłkę ,ale ja za nią niestety nie przepadam. Oglądać lubię ,ale grałem ostatnio będąc jeszcze w liceum. 

- Masz świetne dzieciaki. Ja zawsze uwielbiałem sport ,ale Sebastian ostatnio ma mało czasu aby pograć.  A jak wiesz nie mam syna.

- Wszystko może jeszcze się zmienić jak poznasz odpowiednia kobietę. Zakochasz się i zanim się obejrzysz zostaniesz ojcem.

– Raczej nie wierzę w taki scenariusz . Zbyt długo jestem sam.

- Najwyższa pora to zmienić. Wyjść do ludzi. Poznać kogoś.

- Wiesz ,że mam nieciekawą przeszłość, a większość kobiet patrzy na mój portfel ,a nie jakim jestem człowiekiem. Rodzice też chcą abym wreszcie kogoś poznał. Boją się ,że jak odejdą zostanę sam. Mówią ,że żyje przeszłością . A ja już nie myślę o byłej narzeczonej przecież ona jest szczęśliwa. Ma kochającego męża. Mieszka we Włoszech i prowadzi z bratem i kilkoma innymi osobami firmę.

  – Poczekaj tu na mnie zrobię kawy- odparł Szymczyk i zniknął w kuchni.

 Wstał z kanapy w celu znalezienia łazienki. Szedł korytarzem. Mieszkanie wydawało mu się duże, ale przytulne. Wszędzie stały jakieś zdjęcia. Na fotelu leżała lalka. Jasne kolory dawały efekt przestrzeni. Przez okna wpadały lekkie promienie słoneczne.  Nagle zatrzymał się słysząc czyjąś rozmowę. Nie miał pojęcia z kim jego przyjaciel rozmawia.

- Musisz wstać i coś zjeść. Nie mogę patrzeć jak się umartwiasz. Jesteś strasznie chuda. Proszę zjedz coś. –prosił ją Maciek stojąc przy jej łóżku z talerzem tostów z dżemem wiśniowym.

 – Nie chce jeść. Nie jestem głodna. Zostaw mnie w spokoju. –odpowiedziała chłodno.

 W jej sypialni panował lekki zmierzch, bo miała zasłonięte story. Leżała nieruchomo patrząc w sufit. Jej oczy były czerwone a cera blada.

 – Ula ja już nie mam na ciebie siły. Musisz jeść ,bo umrzesz.

- Moje życie i tak nie ma sensu. Nie mam dla kogo żyć. Jestem nikim. Marną egzystencją. Dryfuję na głębokim oceanie i czuje ,że tonę. Nie mam siły aby utrzymać się na powierzchni. Sama siebie okłamuje ,że jutro wyjdę na dwór ,ale gdy wstaje nowy dzień. Brakuje mi siły i odwagi. Rozumiesz?

- Wiem ,że nie jest ci łatwo. Dużo przeszłaś. Życie cię nie oszczędziło ,ale po każdej burzy wychodzi słońce. Masz szansę jeszcze pokonać własny lęk i strach i zobaczyć znów świat ,który nie składa się tylko z czerni i bieli. 

- Nie jesteś wstanie mnie zrozumieć- mruknęła – Nie mam nikogo – posmutniała .

- Masz mnie i Patrycję – powiedział cicho.

- Po co mnie uratowałeś?- rzuciła mu nienawistne spojrzenie.

- Każdy ma prawo do życia- odrzekł i zatrzymał się przy drzwiach .

Pokręciła głową i położyła się nakrywając głowę poduszką. Zaniosła się histerycznym płaczem. Twarz małej  córeczki znów stanęła jej przed oczami. Cały koszmar dawnych dni znów jak klatki filmu wyświetlał się w jej głowie. Poczuła silny ból w skroniach . 

Podniosła się i z trudem poczłapała do okna. Otarła rękawem luźnej piżamy mokrą twarz. Otworzyła okno i spojrzała w dół. Nie było ,aż tak wysoko jak oceniła. Rozejrzała się nerwowo po pomieszczeniu i po kilkunastu minutach stała już siedziała na parapecie. Okno wychodziło na ogród ,a na dole rosły kwiaty ,a w tym róże. Przerzuciła nogi na drugą stronę i drżącą dłonią trzymała się framugi ,lecz ręka ześlizgnęła się ,a ona straciła równowagę.

Brunet słuchając tych słów był coraz bardziej nimi poruszony. Nigdy nie sądził ,że ktoś może mieć tak niska samoocenę. Nie rozumiał jak można nie chcieć żyć. Chociaż jemu też nie układało się ono jak planował nie miał nigdy myśli o odejściu z tego świata.  Dlaczego ona chce odejść? Kim jest? I dlaczego nie wychodzi z domu? Te myśli pojawiły się niespodziewanie w jego głowie. Poszedł do łazienki a potem wrócił do salonu. Cały czas myśląc o tej dziwnej rozmowie ,którą prowadził Maciej z jakąś kobietą. Nigdy o niej nie mówił.  Zajął miejsce na kanapie i czekał na niego. – Przepraszam ,że tak długo ale musiałem jeszcze coś załatwić. Zajął miejsce w fotelu. Na stoliku postawił dwie filiżanki kawy. Brunet spojrzał na niego uważnie upijając łyk kawy. 

– Czy w tym domu jeszcze mieszka jakaś kobieta?- spytał.

- Dlaczego pytasz?- zdziwił się.

- Słyszałem przypadkiem twoją rozmowę z jakoś kobietą i trochę mnie zaniepokoiła. Nigdy nie słyszałem ,aby ktoś nie chciał żyć.

- Tak, moja i mojej żony przyjaciółka znamy się od dzieciństwa. Razem chodziliśmy do szkoły podstawowej potem liceum ,studia. Dawniej była wesołą ,mądrą dziewczyną ,ale pewne wydarzenia zmieniły ją pozbawiając ją energii i jakiejkolwiek chęci. Ona jest zamknięta w swoim bólu. Nikogo do siebie nie dopuszcza.

- To straszne. Nie sądziłem ,że ktoś może tak żyć.  Co ją tak zmieniło?

- To bolesny temat i nie chcę go poruszać. Ula pewnie by nie chciała. Martwię się o nią ,bo z ,każdym dniem jest coraz gorzej.

- Może potrzebuje psychologa? Terapii? Przecież ,kiedyś musi otrząsnąć się z tego nawet jeśli to bolesne. Nie może żyć przeszłością.

- Ja też jej mówię ,że pora zacząć od nowa ,ale ona mnie nie słucha. Ma trzydzieści dwa lata to nie wiek ,aby myśleć o śmierci. Ona powinna cieszyć się życiem.

Długo jeszcze siedzieli i rozmawiali. Jednak już nie o kobiecie, lecz o sprawach firmy. Maciek przedstawił swój plan rozwoju Markowi. Przejrzeli kilka papierów. Przeliczyli wszystkie koszty. I zrobili wstępną analizę. Byli pewni ,że to może się udać. Dali w Internecie ogłoszenie o castingu. Podali dane i wiek. Poszukali również kilka pobliskich sklepów odzieżowych ,którzy mogli być zainteresowani zakupem starych ubrań z kolekcji ubiegłych lat.  

Szymczyk podniósł się z sofy . - Pójdę zobaczyć czy Ula śpi- powiedział i udał się na górę. 

Niepewnie uchylił drzwi nie zastając kobiety w środku. Dostrzegł otwarte na rozcież okno. Zbliżył się do niego ,a przerażenie ścisnęło mu gardło. Miał wrażenie ,że ma deja vu.  

Mam nadzieję ,że mnie nie udusicie za ten rozdział . Pozdrawiam serdecznie :)