,, Cudza Narzeczona'' 21

                                                 , Cudza Narzeczona’’

Rozdział 21

Podniosła lekko głowę z jego torsu i podniosła się.  Jednak nie zdążyła wstać, bo poczuła jego dłoń na swoich plecach.  Pocałowała go i opuściła salon. Szybko wstał z kanapy zrzucając z siebie koc. Potarł nerwowo kark. Czuł się obolały, ale nie przejmował się tym.  Zauważył, że nawet się nie przebrał tylko spał w ubraniu. Przypomniał sobie nagle, że dziś jest pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia.  Poszedł w kierunku kuchni.

- Siadaj zaraz podam śniadanie – odparła ponuro

- Ula wszystko w porządku?

- Tak.

- Jesteś jakaś smutna

- Chyba za dobrze mnie znasz. Nic przed tobą się nie ukryje. Zastanawiam się nad tym, czego dowiedziałam się wczoraj. Nie daję mi to spokoju. I nie umiem jakoś na niczym się skupić.

- Jesteśmy tu na wyjeździe. Sami. Mieliśmy zapomnieć o innych sprawach i najlepiej spędzić czas. Aby było, co wspominać.

- I na pewno będzie. To gdzie się wybieramy? Masz jakieś plany?

- Najpierw pójdziemy na kulig. Nim dojedziemy do Doliny Kościeliskiej a tam udany się na długi spacer i zwiedzimy trochę a potem zjemy obiad w jednym z pensjonatów.  A potem mam dla ciebie niespodziankę.

- Jaką?

- Gdybym ci powiedział to przestała by być niespodzianką? Dowiesz się w swoim czasie.

- Nigdy nie byłam w Zakopanym

- Nigdy?

- Nie. Rodzice zdecydowanie woleli morze. Dlatego przeprowadzili się do Gdańska i tam prowadzą pensjonat w Jelitkowie. Julia też chyba teraz tam jest.

- A z nim?

- Z Aleksem nigdy nigdzie nie wyjeżdżałam. Jedynie szliśmy do kina albo parku i w zimie byliśmy na lodowisku, ale to było tak dawno.  A jeśli jechał do Włoch nigdy nie zabierał mnie ze sobą.

- To teraz masz okazję pozwiedzać i zaszaleć.

- Nie wiem co masz na myśli, ale jestem pewna, że nie będę żałować tego wyjazdu.

- Nie będziesz. Obiecuje ci to.

             **************************

Wczorajsza wigilia w domu seniorów Dobrzańskich nie należała do udanych. Nikt nie miał nastroju świątecznego.  Patrycja nie pojawiła się u nich. Niestety leżała w łóżku z gorączką i nie mogła przyjechać. Paulinie lot się opóźnił z powodu śnieżycy i odwołała lot. Nikt inny się nie pojawił. Spędzili ten wieczór sami. Gospodyni nagotowała tyle potraw a nawet nie miał, kto ich zjeść.  Helena próbowała dodzwonić się do Marka, ale miał wyłączoną komórkę. Nie zdążyła złożyć jemu ani Uli życzeń. Jedynie Krzysztofowi się to udało, gdy na chwilę wpadli do firmy.  Ciekawa była czy dojechali i czy szczęśliwie.  W, każdej chwili pogoda mogła się pogorszyć.  W telewizji ani radiu nie zapowiadali w Warszawie śnieżycy, ale w Zakopanym bywa różnie.  Miała jednak nadzieję, że szczęśliwie wrócą do domu. Nie mogła znieść tego, że jej syn ma wyłączony telefon. A Z Patrycją nie mogła porozmawiać, bo miała anginę i nie mogła mówić. Gdy dzwoniła odebrał jej obecny chłopak i o wszystkim poinformował. Obiecała, że odwiedzi ich w drugi dzień świąt.  Nie chciała siedzieć prawie sama w domu w Boże Narodzenie.

- Martwisz się o Marka?

- Mógł, chociaż zadzwonić, że dojechali

- Pewnie zapomniał albo nie ma tam zasięgu.

- Może masz rację. Ale w górach różnie bywa.

- Nadal nie możesz zapomnieć, co wydarzyło się kilka lat temu?

- Nie. To trudne. Patrycja wtedy była jeszcze mała. Wszyscy ją szukali i umierali ze strachu a ona schowała się w Mroźnej Jaskini i w ogóle nie odzywała.

- Pamiętam znalazło ją pogotowie górskie.  Miała wysoką gorączkę i zabrali ją do szpitala helikopterem.

- Tego nie da się zapomnieć.      

-Ale Marek i Ula są dorośli i nie musisz się o nich martwić.

- Szlagi górskie są zdradliwe. I lepiej uważać.

- Na pewno będą ostrożni. A Paulina mówiła, dlaczego nie dotarła na wigilię?

- Dzwoniła i mówiła, że wczorajszy lot był opóźniony i zrezygnowała z podróży. Opowiadała też, że kogoś poznała i chce abyśmy go poznali. Ponoć jest Włochem.

- O nie

-Co?- Spytała zaskoczona reakcją męża.

- Nie lubię Włochów

- Od kiedy?

- Aleks. Był czas, że uważałem go za porządnego i odpowiedzialnego mężczyznę. Ale już nie. On jest u mnie skreślony. To nie człowiek tylko potwór.

- O czym ty mówisz?

- Wiedziałaś, że stosował przemoc wobec Uli? Dodatkowo wyzywał ją i poniżał.    A nawet zastraszał. Słyszałem raz jak na nią krzyczy. Poza tym odebrał Markowi dziewczynę.  Julia jest siostrą Uli.

- To ta dziewczyna przez, która tak cierpiał Marek? O tą Julię chodzi?

- Właśnie o nią. Jest ona siostrą Uli, ale są zupełnie różne. Marek opowiadał mi, co przeszła Ula.  Ona nie chce o tym mówić to dla niej za bolesne. I wiem jeszcze jedno. Dominika była z nim w ciąży. Wczoraj telewizja poformowała o jej śmierci.

- Niewiarygodne. To dlatego przepisałeś na naszego syna udziały?

- Tak.  Zasłużył, aby być prezesem. Wierze, że będzie mądrze zarządzał firmą. A Febo nie chce, aby kiedykolwiek do niej wracał.

      ******************

- Uwielbiam to miasto. Jest piękne i ma duszę- odparła rozmarzona Joanna trzymając za rękę Radka. Spojrzał na nią i się uśmiechnął. Pocałował ją lekko w usta przystając, po czym ruszyli dalej.  Mijali mnóstwo ludzi gdzieś się spieszących. Kobieta znowu poczuła, że jest głodna. Przechodzili akurat obok jednej z restauracji. Podał lekko śnieg. Wszystko było oświetlone.  Nagle zatrzymała się przy witrynie z dziecięcą odzieżą. Przystanęła na chwilę patrząc na różowe śpioszki a obok niebieskie.  Położyła dłoń na swoim brzuchu z uśmiechem. Nie mogła się doczekać, kiedy na świecie pojawi się ich kruszynka. Chciała, aby Ula i Marek zostali chrzestnymi, chociaż na ten temat jeszcze z nimi nie rozmawiała. Ale była przekonana, że najlepsza przyjaciółka jej nie odmówi.  Radek położył jej dłonie na talii.

- Chodźmy, bo zamarzniesz. A na zakupy śpioszków i zabawek przyjdzie jeszcze czas. Niektóre rzeczy już mamy.

- Wiem, ale te są takie śliczne. Szkoda, że Ulka nie jest w ciąży.

- Dlaczego?

- Razem moglibyśmy chodzić na takie zakupy i w ogóle? Miałabym, kogo się doradzać. Wymienialibyśmy się doświadczeniami.

- Może już niedługo tak się stanie

- Co?- Spytała zaskoczona patrząc na Radka.

- Wyjechali na romantyczny weekend. Myślisz, że będą grzeczni? Bo ja nie sądzę. Może postarają się o małą Dobrzańską albo Dobrzańskiego.

- Wątpię, aby mieli takie plany. Nie są zbyt długo parą. Ula była już narzeczoną i nie wspomina tego dobrze. I nie sądzę, aby zdecydowała się w tym momencie na dziecko.

- Może i masz rację, ale Marek mi się zwierzył, kiedyś, że chciałby zostać tatą.

- W przyszłości na pewno

- Jakiej przyszłości? On już jest gotowy na bycie ojcem. Przecież już z Julią, o, której wspomniał miał poważne plany i gdyby nie zdrada miałby już z pewnością dzieci.

- Ulka sama zdecyduje. Ważne, że są szczęśliwi.

- Zgadzam się z tym. My też jesteśmy i będziemy. A teraz wracajmy do domu.  

      ***************************

Marek i Ula ubrani w puchowe kurtki, jeansy oraz śnieżne buty wsiadali właśnie do bryczki.  Brunet podał jej dłoń. Chwyciła ją i zajęła miejsce obok niego.  Konie ruszyły. A oni patrzyli na mijających ich turystów i drzewa i choinki pokryte śniegiem. Położył dłoń na jej dłoni.  Nie czuła zimna, mimo, że było mroźne powietrze. Czuła jego ciepłą dłoń na swojej. Mimo, że nie patrzyła na niego wiedziała, że jej się przygląda. Wzięła głęboki oddech, aby poczuć świeże górskie powietrze.  Jaka ona piękna? Nigdy nie widziałem u niej rumieńców, ale teraz wygląda słodko.  Jak bardzo się zmieniła od początku naszej znajomości? Jest w jej jakaś delikatność, której wcześniej nie zauważyłem. Ma swoje zdanie i umie postawić na swoim, ale i tak ją kocham. I nie wyobrażam sobie nikogo innego na jej miejscu.  A Julia życzyła jej śmierci. – Rozmyślał.  Nagle cofnął dłoń a z jego twarzy zniknął uśmiech. Ula spojrzała na niego zaskoczona.

- Coś się stało?- Zauważyła od razu jego zmianę nastroju. Znała go na tyle, że wiedziała, kiedy jest coś nie tak. Zawsze starali się razem rozwiązywać problemy. Nawet wtedy, gdy jeszcze nie byli parą. On też wiedział, kiedy coś ją martwi. Drobne płatki śniegu zaczęły spadać na ich głowy i twarze. 

- Pomyślałem o Julii. Czy faktycznie mówiła poważnie? Nie chce, aby coś ci się stało. Wiesz ile dla mnie znaczysz i nie mógłbym żyć bez ciebie.

- Nie sądzę, aby mówiła poważnie. Nie martw się. Wszystko będzie dobrze.

- Przy mnie nic ci się nie stanie. Nie pozwolę na to.  Bo kto stanie ze mną przed ołtarzem? Nie marzyłaś o białej sukience?

- Owszem, kiedyś był taki czas, ale nie chcę o tym rozmawiać.  Ale teraz już o tym nie marzę. Jedynie, czego pragnę to być szczęśliwa. I chcę wiedzieć, kto jest winny śmierci Dominiki Majewskiej?

- A o naszej przyszłości myślisz?

- Jestem szczęśliwa i to mi wystarcza.  Tylko słowa siostry nie dają mi spokoju. Czy ona naprawdę chce mojej śmierci?

- Nie chce nawet o tym myśleć. Nie wiem, do czego jest zdolna. Ale sadze, że ona jest niepoczytalna.

Zatrzymali się niedaleko Doliny. Wysiedli z bryczki i rozejrzeli się po okolicy. Poczuli zapach świerków i sosny.  Przed nimi szli turyści. Złapał ją za rękę.  Zdecydowali się na leśną ścieżkę.  Zatrzymał się przytrzymując jedną z świerkowych gałązek i gdy podeszła spadł na nią śnieg. Otrzepała z czapki zimny śnieg.  Schyliła się i zrobiła kulkę ze śniegu zrobiła zamach celując w niego. Jednak schował się za drzewem i nie dostał śnieżką.  Postanowił zrobić jej kawał. Schował się tak, że go nie widziała. Wołała go krzycząc jego imię, ale nie odpowiadał. Śmiał się pod nosem. Ona chodziła po ścieżce szukając go z każdym krokiem coraz bardziej przestraszona. W pewnym momencie, gdy była niedaleko drzewa za, którym się schował przyciągnął ją nagle do siebie. Ze strachu krzyknęła.  Pocałował ją w usta.

- Głupek –odparła uwalniając się z jego ramion.  Uśmiechnęła się złośliwie i pociągnęła go tak, że wpadł w zaspę. 

- Ula – zawołał

- To za karę, że się schowałeś i mnie wystraszyłeś

Patrzył na nią wzrokiem nieszczęśliwego psiaka. Gdy tak mu się przyglądała nie potrafiła się na niego gniewać.  Podeszła do niego. Pociągnął ją i wylądowała na białym śniegu. Zaczęli się wzajemnie okładać białym puchem.  Turlali się po śniegu.  Nie liczyło się to, że inni mogą ich zobaczyć. Nagle przestali. Leżała na nim i spojrzała mu w oczy.  On wpatrywał się w jej piękne dwa błękity.  Dłonią pogładziła jego policzek przybliżając twarz. Musnął nieśmiało jej usta. Rozchyliła je pozwalając, aby ich języki się spotkały a usta złączyły się w namiętnym pocałunku.